tag:blogger.com,1999:blog-9218069837428724666.post6199855230122333386..comments2024-02-09T07:06:58.893+02:00Comments on Δασκαλάκης Ιάκωβος: Κώστας Μουντάκης - Μυλωνάδες και μαζώχτρεςAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/08776387718733650170noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-9218069837428724666.post-75060639040421075932011-12-10T09:51:34.007+02:002011-12-10T09:51:34.007+02:00Χαρά κι ένα μεγάλο ουφ τούτη η ανάρτηση. Έχω μιά ε...Χαρά κι ένα μεγάλο ουφ τούτη η ανάρτηση. Έχω μιά ελιά στον κήπο μου στη Μύκονο, (μια μόνο & παλιά αλλά όχι μαγευτικά γέρικη) κι αυτή η μια δίνει ελιές μικρούλες μαύρες κυκλαδίτικες, για όλο το χρόνο & τα δώρα μας. Ερασιτεχνικά δηλαδή, θα πείτε. <br />Αθηναία είμαι κι απολαμβάνω δέκα χρόνια τώρα την απόφαση να φύγω από το κέντρο της Αθήνας.<br />Τι σας τα λέω αυτά; Είναι που τρόμαξα πριν λίγες μέρες που είδα στην τηλεόραση έναν Κρητικό όλο καμάρι να δείχνει ένα μεγάλο κτήμα ολόγυμνο και να γελά ως τ' αυτιά. Ξερρίζωσε, εξηγούσε, τις ελιές κι έβαλε αλόη. Ναί, αλόη. Που βγαίνει παντού στην Ελλάδα, όλοι έχουμε & χρησιμοποιείται στη βιομηχανία καλλυντικών. & κόμπαζε πως δίχως κόπο θα βγάλει 40.000 φέτος. <br />Τρόμαξα πολύ. Η αλόη φέτος ίσως δίνει αυτά, του χρόνου άλλα τόσα. Μα αν κοίταζε πίσω θα έβλεπε πως ο λόγος που οι τόποι μας ήταν πάντα κατοικημένοι είναι που είχαμε αμπέλι & ελιά. Η αλόη του θα εξαρτάται από το βιομήχανο κι αν εκείνος βρεί φθηνότερη στην Κίνα,π.χ. (που θα βρει) τι θα τρώνε τα παιδιά & τα εγγόνια τού παλαβού; 7 δις γίναμε & δε θα τραφούμε με κάκτους...<br />Γι αυτό πιάνο εδώ το χώρο σας. Τον είχα στο νου μου κι η ανάρτησή σας με καθησύχασε. Κάποιοι έχουν ακόμα μυαλό, κάποιοι δεν τρέχουν για τις αρπαχτές..<br />_______Κι ένα Υ.Γ. : προσωπικά δεν το 'χω αλλά αν κανείς αγαπά τη συνωμοσιολογία κι ασχολείται λιγάκι με τον πόλεμο των σπόρων (τζούφια για να αγοράζει ο αγρότης κάθε χρόνο) θα συνδυάσει την περίπτωση του αλοοκαλλιεργητή με των αντίστοιχων της Ν. Ιταλίας που έπεσαν σε άλλη μόδα: Τις πουλάνε τις αιωνόβιες ελιές κι έρχονται οι πολυεκατομμυριούχοι από άλλα μέρη της γης & τις ξερριζώνουν με έξοδα & προσοχή & τις μεταφυτεύουν σε καινούργια σπίτια για κήπους. Κι εκεί τα ίδια δηλαδή: Κάποιοι πέφτουν στην παγίδα της αρπαχτής & ξερριζώνουν το μέλλον τους.<br />Γι αυτό ήθελα να θυμίσω πως δεν έχουμε πάντα ειρήνη & βιομηχάνους. Κι ακόμα θα ήθελα να πω πως η γη 'μας' δεν είναι δική μας― δικοί Της είμαστε & έχουμε χρέος να τη φροντίζουμε γι αυτούς που θα 'ρθουν.<br />Καλημέρα κι ευχαριστώ που μου φτάξατε τη διάθεση.Δάφνη Χρονοπούλουhttp://daphnechronopoulou.blogspot.comnoreply@blogger.com