19-8-2011

Στη σημερινή ανάρτηση θα αναδημοσιεύσω από τη  στήλη "Στα Πεταχτά" της
εφημερίδας Χανιώτικα Νέα το με αριθμό 11 ποίημα της Ειρήνης Σπανουδάκη
από την ποιητική σύνθεση με τίτλο "Η σπείρα της λύπης" (2007).
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα:
Στην άμμο χύθηκε το υλικό
και το γυαλί κρύωσε
έτσι είμαστε τυχεροί
δωδεκαετείς φορέσαμε τα ματογυάλια
και φύγαμε απ' το ναό
πατώντας στα νερά
με τις λευκές γαλότσες
περάσαμε τάξεις και τάξεις
χωρίς καμιά απόρριψη.
Βάλαμε πολλές υπογραφές
Υπογραμμίσαμε,
τα λάθη των ανηλίκων.
Ποιος θα υπογραμμίσει τα δικά μας;
Αναμφίβολα το ποίημα ανατρέχει στην μαθητική και όχι μόνο πορεία
ενός παιδιού, που αργότερα γίνεται έφηβος, μέσα από τις δυσκολίες
τα εμπόδια που συναντά, αλλά και τον κόπο που ρίχνει
για να μπορέσει να σπουδάσει, να μάθει γράμματα για να γίνει
ένας μορφωμένος, χρήσιμος στην κοινωνία άνθρωπος.
Το κύριο όμως εφόδιο που αποκτάς μέσα από την εκπαιδευτική σου πορεία
είναι η διαμόρφωση ενός ηθικού και τίμιου χαρακτήρα με ανοιχτό μυαλό
και φρέσκιες ιδέες.

18-8-2011

Σήμερα το ποίημα που θα καταγράψω δεν ανήκει σε κάποιον άγνωστο στο ευρύ κοινό
δημιουργό, αλλά στον μεγάλο Ανδρέα Εμπειρίκο.
Από το έργο του λοιπόν ¨Ηχώ" θα παραθέσω ένα απόσπασμα όπως
αναγράφεται αυτολεξεί από τη στήλη "Στα Πεταχτά" στην εφημερίδα
Χανιώτικα Νέα.
Άκου τον ήχο σπάζει πέτρες
και πέφτουνε πεφτάστερα στους στίβους
στα γήπεδα πηδούν οι μπάλες
σαν μπάλες ρούγκμπι σαν πεπόνια
κομψές κυρίες στις κερκίδες
και κορασίδες με pull-over
χειροκροτούν κι όλο φωνάζουνε
"goal - goal" στα δίχτυα των εχθρών
όχι ποτέ στα δίχτυα του θανάτου.
Αν έπιασα το νόημα του ποιήματος σε προκαλεί να ασχοληθείς
με τον αθλητισμό βάζοντας εκεί γκολ και σε αποτρέπει
να πέσεις στο βούρκο των ναρκωτικών, εν προκειμένω τα
δίχτυα του θανάτου.

17-8-2011

Επιστρέφω σήμερα στις αναρτήσεις μου με ένα ποίημα που αλίευσα και
πάλι από τη στήλη "Στα Πεταχρά" στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα.
Σήμερα το αφιέρωμα στα ποιήματα αφορά στο έργο "Μάνες 1945-1055"
της κας Ιωάννας Τζουγκράκη.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα από το ποίημα αναφέρεται παρακάτω:
"[...] Εσύ στα μαύρα βουτηγμένη/ Μικροπαντρεμένη,/Στην πρώτη νιότη σου/
Χωρίς σύντροφο/ Στη σκάφη έσκυψες,/ Ή τη γη πάλεψες,/ Αλέτρι και ζώο μαζί,/
Με τα τρύπια χέρια σου,/ Το ψωμί στα παιδιά σου μοίρασες,/ Για σένα λιγοστό κράτησες,/
Με μόνη χαρά το ενδεικτικό του Ιουνίου,/ Και τότε πιο βαθιά στη σκάφη έσκυψες,/
Ή το αλέτρι ζεύτηκες,/ τη ρημαγμένη, κατεστραμμένη,/ από τον πόλεμο/ 
Αποδεκατισμένη πατρίδα/ με δασκάλες και δικηγόρους και γιατρούς/
να ενισχύσεις".