Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014 ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του στο όρος Αποπηγάδι.
Το Αποπηγάδι είναι ένα μικρό σε υψόμετρο βουνό του νομού Χανίων, το οποίο δεν ανήκει στο σύμπλεγμα του ορεινού όγκου των Λευκών Ορέων με υψηλότερη κορυφή τον Άγιο Ζήνωνα στα 1330 μέτρα.
Με τον Ορειβατικό ανεβήκαμε στον Άη Γιάννη στα 1050 μέτρα υψόμετρο απ' όπου η θέα προς τον κάμπο των Χανίων και το Κρητικό πέλαγος είναι καταπληκτική όταν το επιτρέπει ο καιρός.
Η συμμετοχή στην εκδρομή ήταν αρκετά μεγάλη άνω των 150 ατόμων, την οποία βοήθησαν τόσο ο καλός καιρός που επικρατούσε στα Χανιά , όσο και ο βαθμός δυσκολίας που κυμαινόταν στο 1, αλλά κυρίως το γεγονός ότι θα κοβόταν η πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου.
Ο καιρός εκείνη την ημέρα ήταν σχεδόν ανοιξιάτικος μιας και μόλις είχαν αρχίσει οι Αλκυονίδες μέρες, οπότε η ανάβαση στο Αποπηγάδι προβλεπόταν ένας υγιεινός περίπατος ακόμα και για αρχάριους, οπότε πήραν μέρος και αρκετά παιδιά με τους γονείς τους.
Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν διαφορετικά αφού επικρατούσαν έντονοι και ιδιαίτερα δυνατοί άνεμοι στο βουνό που δυσκόλεψαν αρκετά την ανάβαση, ακόμα και έμπειρους ορειβάτες.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία από το ορεινό χωριό Σέμπρωνας στην επαρχία Κυδωνίας στα 634 μέτρα, ένα πανέμορφο μικρό χωριό χτισμένο αμφιθεατρικά με πολλές σκόρπιες γειτονιές σε ένα οροπέδιο έχοντας πάνω από 80 φυσικές πηγές να το τροφοδοτούν και να του δίνουν αυτήν την καταπράσινη εικόνα που αποτυπώνεται στο φυσικό τοπίο του χωριού.
Αρχικά περπατήσαμε για 20 λεπτά σε κανονικό δρόμο που περνάει μέσα από ελαιώνες του χωριού, αλλά και μερικές πηγές και ρέματα με πλατάνια που καταλήγουν στο χωριό, όπου μας περίμενε ένα μικρό κέρασμα με τσικουδιές και άλλα καλούδια από έναν ντόπιο, απολαμβάνοντας παράλληλα το όμορφο χειμωνικό τοπίο του χωριού.
Στη συνέχεια παρατήσαμε το δρόμο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε σε ένα εύκολο χωμάτινο μονοπάτι που μετά από δεκάλεπτο περπάτημα μας έβγαλε στους πρόποδες του Αποπηγαδιού νότια του χωριού Σέμπρωνας, εκεί όπου διασταυρώνονται τα συρματοπλέγματα των βοσκών.
Ο αντικειμενικός σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στο εκκλησάκι του Άη Γιάννη και για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να ανέβουμε όλη την ανηφορική πλαγιά με το υποτυπώδες μονοπάτι που υπάρχει.
Ουσιαστικά έπρεπε να φτάσουμε στη χαμηλή οροσειρά του Αποπηγαδιού πάνω από το Σέμπρωνα, μέσα από ανηφορικό μονοπάτι το οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας γιατί δεν έχει μεγάλη κλίση, αλλά επειδή επικρατούσαν ισχυρότατοι άνεμοι που δεν είχαν προβλεφτεί η ανάβαση μας ήταν αρκετά κοπιαστική και υπό αντίξοες συνθήκες με τον κίνδυνο πτώσης και γλιστρήματος για πολλούς κυρίως άπειρους να είναι ορατός.
Ευτυχώς που σε μεγάλο μέρος της ανάβασης υπήρχε ένα συρματόπλεγμα που έχουν στήσει βοσκοί για την οριοθέτηση των βοσκοτόπων τους και βοήθησε αρκετούς να έχουν στήριγμα σε κάποια σημεία που φυσούσε διαολεμένα ο αέρας δυσχεραίνοντας απίστευτα όχι μόνο το περπάτημα, αλλά και την ισορροπία πολλών.
Το μονοπάτι όπως είπα είναι τυπικό και υποτυπώδες, ανηφορικό μέσα από έναν τεράστιο θαμνότοπο που αποτελεί το αποκλειστικό είδος βλάστησης στην συγκεκριμένη περιοχή του Αποπηγαδιού, με μια σεβαστή, όχι όμως δύσκολη ανηφορική κλίση.
Η θέα που προσφέρεται στον ορειβάτη όσο ανεβαίνει ψηλότερα στο βουνό είναι πολλή όμορφη, βλέποντας από το ακρωτήριο Σπάθα μέχρι τα χιονισμένα Λευκά Όρη, το Σέμπρωνα,τα υπόλοιπα χωριά της ρίζας και πορτοκαλοχώρια, τον κάμπο και την πόλη των Χανίων, ως πέρα στο Ακρωτήρι με τη Σκλόκα.
Παράλληλα όσο ανεβαίνεις παρατηρείς ότι παραπλεύρως του μονοπατιού υπάρχουν αρκετές δασωμένες ρεματιές κυρίως από πλατάνια και καστανιές, γυμνά από φύλλα αυτή την εποχή, αλλά το φυσικό τους κάλλος παραμένει αναλλοίωτο.
Μετά από δύο ώρες βασανιστικής ανάβασης μέσα από τον ασταμάτητο και ισχυρό άνεμο καταφέραμε να φτάσουμε στην εκκλησία του Άη Γιάννη, όπου αρχικά είχε αποφασιστεί να κοπεί η πίτα.
Το εκκλησάκι είναι χτισμένο στα 1050 μέτρα προσφέροντας επίσης μια εξαιρετική θέα προς τις προαναφερθείσες περιοχές.
Χτίστηκε το 1873 από το Στυλιανό Σηφάκη από το χωριό Αγία Ειρήνη της επαρχίας Σελίνου, αποτελώντας ταυτόχρονα ορμητήριο των ντόπιων επαναστατών αλλά και σημείο συνάντησης των οπλαργηχών τους κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ως το 1897 που οι Τούρκοι αποχώρησαν.
Εκεί γίνεται πανηγύρι κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του Σέμπρωνα με παραδοσιακά κεράσματα τιμώντας τον άγιο.
Εκεί βρήκαμε προσωρινό καταφύγιο από τον ισχυρό βοριά που επικρατούσε, αλλά αποφασίστηκε να γίνει η κοπή της πίτας λίγο παρακάτω στην πηγή Γητεμένη Βρύση που έκοβε κάπως από το αγιάζι.
Η Γητεμένη Βρύση βρίσκεται σε απόσταση 5 λεπτών νοτιοανατολικά του Άη Γιάννη, όντας μια πανέμορφη και καταπράσινη τοποθεσία καλυμμένη με αιωνόβια πλατάνια και μια μικρή φυσική πηγή, ενώ από εκεί ξεκινούν και δύο τεράστιες ρεματιές που καταλήγουν στο Σέμπρωνα.
Θεωρείται ότι το νερό της πηγής είναι θεραπευτικό και κρυστάλλινο, ενώ ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει στιγμές δροσιάς και χαλάρωσης κάτω από τα γηραιά πλατάνια.
Η παράδοση, η οποία διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας, θέλει το νερό αυτό να έχει ιαματικές ιδιότητες και το θεωρεί αγίασμα. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Ερημίτης, έφυγε από τον Αζωγυρέ Σελίνου για να βρει τόπο να ασκητέψει μόνος του, πέρασε από εδώ και έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα.
Η κοπή της πίτας έγινε σε υπαίθριο μέρος με πάγκους και τραπέζια που στήθηκαν επιτόπου, όπου πολλά μέλη του Ορειβατικού είχαν φέρει τσικουδιά, κρασί, παξιμάδια, ξερό ανθότυρο, πίτες, γλυκά, κουλουράκια και λοιπά σπιτικά εδέσματα για να κεραστεί όλος ο κόσμος και να μείνει ικανοποιημένος.
Ο πρόεδρος του συλλόγου αφού έκοψε την πίτα μοίρασε σε όλους τα κομμάτια και ευχήθηκε εκτός από τα τετριμμένα και τις δικές μας ορεσίβιες ευχές για το 2014, τονίζοντας την έντονη δραστηριότητα που έχει ο σύλλογος μιας και το 2013 ανέβασε στο βουνό πάνω από 3000 άτομα.
Μετά από μιας ώρας παραμονή στη Γητεμένη Βρύση όπου το τοπίο πράγματι είναι πανέμορφο ανάμεσα στα θεόρατα πλατάνια πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Σέμπρωνα, αυτή τη φορά από το χωματόδρομο.
Περπατήσαμε για μιάμιση περίπου ώρα σε εύκολο χωματόδρομο που κάνει αρκετά ζιγκ-ζαγκ όσο κατηφορίζει προς το Σέμπρωνα, με τη θέα επίσης να είναι απαράμιλλης ομορφιάς, αλλά και τον δυνατό αέρα να δυσκολεύει ξανά το περπάτημα σε ορισμένα σημεία.
Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στο Σέμπρωνα και καθίσαμε άλλοι στην ταβέρνα του Μπομπόλη και άλλοι σε ένα παραδοσιακό καφενείο που διατηρεί μια συμπαθητική γιαγιά στην πλατεία του χωριού μέχρι την αναχώρηση στις 4 το απόγευμα.
Το Αποπηγάδι ετυμολογικά ονομάστηκε έτσι γιατί από αυτό πηγάζουν πολλά νερά, είναι ένα πολύ πράσινο βουνό ειδικότερα από τη μεριά της επαρχίας Σελίνου, με μεγάλες εκτάσεις του να καλύπτονται από καστανιές, κουμαριές, κερασιές, ερικοδάση, βελανιδιές και πολλές καλλιέργειες.
Έχει κηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή με πληθώρα σπάνιων και ενδημικών φυτών, χώρο τροφοληψίας μεγάλων αρπακτικών πουλιών (Γυπαετοί, Όρνεα, Χρυσαετοί κ.ά.) και πτητικός διάδρομος μεταναστευτικών πουλιών – πολλά από τα οποία, και αρεκτά θηλαστικά, αποτελούν απειλούμενα είδη παγκόσμιου ενδιαφέροντος, που τελούν υπό αυστηρή κοινοτική προστασία.
Αυτόν τον παράδεισο έχει βαλθεί να καταστρέψει η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη με την εταιρεία που έχει εγκαταστήσει σε αρκετά σημεία του βουνού τις τερατώδεις ανεμογεννήτριες για να εκμεταλλεύονται την άφθονη αιολική ενέργεια από τους ανέμους που πνέουν στο βουνό και να τη στέλνουν στο εξωτερικό καταστρέφοντας τα βουνά μας, το φυσικό τοπίο αλλά και την ορνιθοπανίδα του βουνού.
Τελοσπάντων αυτό είναι ένα θέμα που αφορά άλλους, εμείς ας απολαύσουμε το Αποπηγάδι όσο ακόμα παραμένει ακέραιο και παρθένο, γιατί η ομορφιά και η αξία αυτού του βουνού είναι ανεκτίμητη, τυχόν απώλεια κα καταστροφή του βουνού θα φανεί τα επόμενα χρόνια.
Καλή χρονιά!!!
Ακολουθούν φωτογραφίες από την πεζοπορία και την κοπή της πίτας:
Αρχίζοντας την ανάβαση στην χαμηλή οροσειρά του Αποπηγαδιού.
Το Αποπηγάδι είναι ένα μικρό σε υψόμετρο βουνό του νομού Χανίων, το οποίο δεν ανήκει στο σύμπλεγμα του ορεινού όγκου των Λευκών Ορέων με υψηλότερη κορυφή τον Άγιο Ζήνωνα στα 1330 μέτρα.
Με τον Ορειβατικό ανεβήκαμε στον Άη Γιάννη στα 1050 μέτρα υψόμετρο απ' όπου η θέα προς τον κάμπο των Χανίων και το Κρητικό πέλαγος είναι καταπληκτική όταν το επιτρέπει ο καιρός.
Η συμμετοχή στην εκδρομή ήταν αρκετά μεγάλη άνω των 150 ατόμων, την οποία βοήθησαν τόσο ο καλός καιρός που επικρατούσε στα Χανιά , όσο και ο βαθμός δυσκολίας που κυμαινόταν στο 1, αλλά κυρίως το γεγονός ότι θα κοβόταν η πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου.
Ο καιρός εκείνη την ημέρα ήταν σχεδόν ανοιξιάτικος μιας και μόλις είχαν αρχίσει οι Αλκυονίδες μέρες, οπότε η ανάβαση στο Αποπηγάδι προβλεπόταν ένας υγιεινός περίπατος ακόμα και για αρχάριους, οπότε πήραν μέρος και αρκετά παιδιά με τους γονείς τους.
Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν διαφορετικά αφού επικρατούσαν έντονοι και ιδιαίτερα δυνατοί άνεμοι στο βουνό που δυσκόλεψαν αρκετά την ανάβαση, ακόμα και έμπειρους ορειβάτες.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία από το ορεινό χωριό Σέμπρωνας στην επαρχία Κυδωνίας στα 634 μέτρα, ένα πανέμορφο μικρό χωριό χτισμένο αμφιθεατρικά με πολλές σκόρπιες γειτονιές σε ένα οροπέδιο έχοντας πάνω από 80 φυσικές πηγές να το τροφοδοτούν και να του δίνουν αυτήν την καταπράσινη εικόνα που αποτυπώνεται στο φυσικό τοπίο του χωριού.
Αρχικά περπατήσαμε για 20 λεπτά σε κανονικό δρόμο που περνάει μέσα από ελαιώνες του χωριού, αλλά και μερικές πηγές και ρέματα με πλατάνια που καταλήγουν στο χωριό, όπου μας περίμενε ένα μικρό κέρασμα με τσικουδιές και άλλα καλούδια από έναν ντόπιο, απολαμβάνοντας παράλληλα το όμορφο χειμωνικό τοπίο του χωριού.
Στη συνέχεια παρατήσαμε το δρόμο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε σε ένα εύκολο χωμάτινο μονοπάτι που μετά από δεκάλεπτο περπάτημα μας έβγαλε στους πρόποδες του Αποπηγαδιού νότια του χωριού Σέμπρωνας, εκεί όπου διασταυρώνονται τα συρματοπλέγματα των βοσκών.
Ο αντικειμενικός σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στο εκκλησάκι του Άη Γιάννη και για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να ανέβουμε όλη την ανηφορική πλαγιά με το υποτυπώδες μονοπάτι που υπάρχει.
Ουσιαστικά έπρεπε να φτάσουμε στη χαμηλή οροσειρά του Αποπηγαδιού πάνω από το Σέμπρωνα, μέσα από ανηφορικό μονοπάτι το οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας γιατί δεν έχει μεγάλη κλίση, αλλά επειδή επικρατούσαν ισχυρότατοι άνεμοι που δεν είχαν προβλεφτεί η ανάβαση μας ήταν αρκετά κοπιαστική και υπό αντίξοες συνθήκες με τον κίνδυνο πτώσης και γλιστρήματος για πολλούς κυρίως άπειρους να είναι ορατός.
Ευτυχώς που σε μεγάλο μέρος της ανάβασης υπήρχε ένα συρματόπλεγμα που έχουν στήσει βοσκοί για την οριοθέτηση των βοσκοτόπων τους και βοήθησε αρκετούς να έχουν στήριγμα σε κάποια σημεία που φυσούσε διαολεμένα ο αέρας δυσχεραίνοντας απίστευτα όχι μόνο το περπάτημα, αλλά και την ισορροπία πολλών.
Το μονοπάτι όπως είπα είναι τυπικό και υποτυπώδες, ανηφορικό μέσα από έναν τεράστιο θαμνότοπο που αποτελεί το αποκλειστικό είδος βλάστησης στην συγκεκριμένη περιοχή του Αποπηγαδιού, με μια σεβαστή, όχι όμως δύσκολη ανηφορική κλίση.
Η θέα που προσφέρεται στον ορειβάτη όσο ανεβαίνει ψηλότερα στο βουνό είναι πολλή όμορφη, βλέποντας από το ακρωτήριο Σπάθα μέχρι τα χιονισμένα Λευκά Όρη, το Σέμπρωνα,τα υπόλοιπα χωριά της ρίζας και πορτοκαλοχώρια, τον κάμπο και την πόλη των Χανίων, ως πέρα στο Ακρωτήρι με τη Σκλόκα.
Παράλληλα όσο ανεβαίνεις παρατηρείς ότι παραπλεύρως του μονοπατιού υπάρχουν αρκετές δασωμένες ρεματιές κυρίως από πλατάνια και καστανιές, γυμνά από φύλλα αυτή την εποχή, αλλά το φυσικό τους κάλλος παραμένει αναλλοίωτο.
Μετά από δύο ώρες βασανιστικής ανάβασης μέσα από τον ασταμάτητο και ισχυρό άνεμο καταφέραμε να φτάσουμε στην εκκλησία του Άη Γιάννη, όπου αρχικά είχε αποφασιστεί να κοπεί η πίτα.
Το εκκλησάκι είναι χτισμένο στα 1050 μέτρα προσφέροντας επίσης μια εξαιρετική θέα προς τις προαναφερθείσες περιοχές.
Χτίστηκε το 1873 από το Στυλιανό Σηφάκη από το χωριό Αγία Ειρήνη της επαρχίας Σελίνου, αποτελώντας ταυτόχρονα ορμητήριο των ντόπιων επαναστατών αλλά και σημείο συνάντησης των οπλαργηχών τους κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ως το 1897 που οι Τούρκοι αποχώρησαν.
Εκεί γίνεται πανηγύρι κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του Σέμπρωνα με παραδοσιακά κεράσματα τιμώντας τον άγιο.
Εκεί βρήκαμε προσωρινό καταφύγιο από τον ισχυρό βοριά που επικρατούσε, αλλά αποφασίστηκε να γίνει η κοπή της πίτας λίγο παρακάτω στην πηγή Γητεμένη Βρύση που έκοβε κάπως από το αγιάζι.
Η Γητεμένη Βρύση βρίσκεται σε απόσταση 5 λεπτών νοτιοανατολικά του Άη Γιάννη, όντας μια πανέμορφη και καταπράσινη τοποθεσία καλυμμένη με αιωνόβια πλατάνια και μια μικρή φυσική πηγή, ενώ από εκεί ξεκινούν και δύο τεράστιες ρεματιές που καταλήγουν στο Σέμπρωνα.
Θεωρείται ότι το νερό της πηγής είναι θεραπευτικό και κρυστάλλινο, ενώ ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει στιγμές δροσιάς και χαλάρωσης κάτω από τα γηραιά πλατάνια.
Η παράδοση, η οποία διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας, θέλει το νερό αυτό να έχει ιαματικές ιδιότητες και το θεωρεί αγίασμα. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Ερημίτης, έφυγε από τον Αζωγυρέ Σελίνου για να βρει τόπο να ασκητέψει μόνος του, πέρασε από εδώ και έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα.
Η κοπή της πίτας έγινε σε υπαίθριο μέρος με πάγκους και τραπέζια που στήθηκαν επιτόπου, όπου πολλά μέλη του Ορειβατικού είχαν φέρει τσικουδιά, κρασί, παξιμάδια, ξερό ανθότυρο, πίτες, γλυκά, κουλουράκια και λοιπά σπιτικά εδέσματα για να κεραστεί όλος ο κόσμος και να μείνει ικανοποιημένος.
Ο πρόεδρος του συλλόγου αφού έκοψε την πίτα μοίρασε σε όλους τα κομμάτια και ευχήθηκε εκτός από τα τετριμμένα και τις δικές μας ορεσίβιες ευχές για το 2014, τονίζοντας την έντονη δραστηριότητα που έχει ο σύλλογος μιας και το 2013 ανέβασε στο βουνό πάνω από 3000 άτομα.
Μετά από μιας ώρας παραμονή στη Γητεμένη Βρύση όπου το τοπίο πράγματι είναι πανέμορφο ανάμεσα στα θεόρατα πλατάνια πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Σέμπρωνα, αυτή τη φορά από το χωματόδρομο.
Περπατήσαμε για μιάμιση περίπου ώρα σε εύκολο χωματόδρομο που κάνει αρκετά ζιγκ-ζαγκ όσο κατηφορίζει προς το Σέμπρωνα, με τη θέα επίσης να είναι απαράμιλλης ομορφιάς, αλλά και τον δυνατό αέρα να δυσκολεύει ξανά το περπάτημα σε ορισμένα σημεία.
Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στο Σέμπρωνα και καθίσαμε άλλοι στην ταβέρνα του Μπομπόλη και άλλοι σε ένα παραδοσιακό καφενείο που διατηρεί μια συμπαθητική γιαγιά στην πλατεία του χωριού μέχρι την αναχώρηση στις 4 το απόγευμα.
Το Αποπηγάδι ετυμολογικά ονομάστηκε έτσι γιατί από αυτό πηγάζουν πολλά νερά, είναι ένα πολύ πράσινο βουνό ειδικότερα από τη μεριά της επαρχίας Σελίνου, με μεγάλες εκτάσεις του να καλύπτονται από καστανιές, κουμαριές, κερασιές, ερικοδάση, βελανιδιές και πολλές καλλιέργειες.
Έχει κηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή με πληθώρα σπάνιων και ενδημικών φυτών, χώρο τροφοληψίας μεγάλων αρπακτικών πουλιών (Γυπαετοί, Όρνεα, Χρυσαετοί κ.ά.) και πτητικός διάδρομος μεταναστευτικών πουλιών – πολλά από τα οποία, και αρεκτά θηλαστικά, αποτελούν απειλούμενα είδη παγκόσμιου ενδιαφέροντος, που τελούν υπό αυστηρή κοινοτική προστασία.
Αυτόν τον παράδεισο έχει βαλθεί να καταστρέψει η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη με την εταιρεία που έχει εγκαταστήσει σε αρκετά σημεία του βουνού τις τερατώδεις ανεμογεννήτριες για να εκμεταλλεύονται την άφθονη αιολική ενέργεια από τους ανέμους που πνέουν στο βουνό και να τη στέλνουν στο εξωτερικό καταστρέφοντας τα βουνά μας, το φυσικό τοπίο αλλά και την ορνιθοπανίδα του βουνού.
Τελοσπάντων αυτό είναι ένα θέμα που αφορά άλλους, εμείς ας απολαύσουμε το Αποπηγάδι όσο ακόμα παραμένει ακέραιο και παρθένο, γιατί η ομορφιά και η αξία αυτού του βουνού είναι ανεκτίμητη, τυχόν απώλεια κα καταστροφή του βουνού θα φανεί τα επόμενα χρόνια.
Καλή χρονιά!!!
Ακολουθούν φωτογραφίες από την πεζοπορία και την κοπή της πίτας:
Ξεκινώντας την πεζοπορία από το Σέμπρωνα.
Αρχίζοντας την ανάβαση στην χαμηλή οροσειρά του Αποπηγαδιού.
Με προορισμό τον Άη Γιάννη
Στο εκκλησάκι του Άη Γιάννη σε ένα από τα υψηλότερα σημεία στο Αποπηγάδι με πανέμορφη θέα.
Στην πηγή Γητεμένη Βρύση όπου έγινε η κοπή της πίτας.
Επιστρέφοντας στο Σέμπρωνα
Στιγμιότυπα από το χωριό του Σέμπρωνα.
Επιστρέφοντας στο Σέμπρωνα
Στιγμιότυπα από το χωριό του Σέμπρωνα.
