Την Κυριακή 14 Απριλίου 2013 απολαύσαμε μια πολλή όμορφη πεζοπορία στα ορεινά μονοπάτια της επαρχίας Σφακίων, με τον Ορειβατικό Σύλλογο Χανίων.
Η διαδομή ήταν από το χωριό Καλλικράτης, μέχρι το οροπέδιο του Μανικά και από εκεί διάσχιση του άγνωστου φαραγγιού της Σκαλωτής με κατάληξη το ομώνυμο χωριό.
Η πεζοπορία συνδιοργανώθηκε με τον Ορειβατικό Σύλλογο Ηρακλείου,που ουσιαστικά ήξερε καλύτερα τη διαδρομή, μιας και ο Ορειβατικός των Χανίων, είχε οργανώσει μόλις μια φορά στο παρελθόν εκδρομή στα συγκεκριμένα μονοπάτια
Η συμμετοχή ήταν αρκετά μεγάλη αφού από τα Χανιά ξεκίνησαν δύο μεγάλα λεωφορεία και άλλο ένα από το Ηράκλειο, δηλαδή άνω των 100 ατόμων περπάτησαν στην όμορφη αυτή νοτιοανατολική γωνιά των Σφακίων, κοντά στα όρια με το νομό Ρεθύμνου.
Η πορεία μας άρχισε από το ιστορικό χωριό των Σφακίων τον Καλλικράτη στα 720 μέτρα υψόμετρο στην ανατολική μεριά των Σφακίων.
Αφού περιμέναμε για μερικά λεπτά να συγκεντρωθούμε περίπου στις 11 το πρωί αρχίσαμε την πεζοπορία μέσα από τα όμορφα στενά δρομάκια του Καλλικράτη, θαυμάζοντας την εξαίσια αρχιτεκτονική κατασκευή των παλιών αρχοντικών του χωριού, καθώς επίσης και την αξιόλογη δίκλιτη εκκλησία της Παναγίας και του Μιχαήλ Αρχαγγέλου, χτισμένη τον 19ο αιώνα με ενδιαφέρον λιθόγλυπτο καμπαναριό και χαραγμένο ένα ομοίωμα ηλιακού ρολογιού στον εξωτερικό της τοίχο.
Αφού περπατήσαμε για λίγα λεπτά μέσα στον Καλλικράτη εν συνεχεία, αφήσαμε πίσω το χωρό και το μικρό οροπέδιο που το φιλοξενεί και πήραμε έναν ανηφορικό χωματόδρομο με θέα μπροστά μας τα άνυδρα υψώματα και από πίσω μας το χωριό του Καλλικράτη με το μικρό , αλλά εύφορο οροπέδιο του.
Το τοπίο τριγύρω όσο ανεβαίναμε υψόμετρο ήταν έντονα βραχώδες, με φρυγανώδη βλάστηση κυρίως, προσδίδοντας μια άγρια ομορφιά που μόνο το σφακιανό τοπίο μπορεί να σου προσφέρει.
Η θέα προς το οροπέδιο του Καλλικράτη ήταν μαγευτική, μόλις εγκαταλείψαμε το χωματόδρομο και αρχίσαμε μια σχετικά δύσκολη ανάβαση μέσα από μια αρκετά ανηφορική πλαγιά, χωρίς διακριτό μονοπάτι και μέσα από τα αχινοπόδια και τις αστοιβίδες.
Πραγματοποιώντας λοιπόν μια ελαφρώς επίπονη ανάβαση φτάσαμε σε ένα μικρό πλάτωμα όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο και μετά συνεχίσαμε για λίγο ακόμαα ανηφορικά με κατεύθυνση νότια, έως ότου φτάσαμε σε ένα κακοτράχαλο ύψωμα στα 930 μέτρα.
Ακολούθως περπατώντας μέσα από κακοτράχαλα πλατώματα και έναν σύντομο χωματόδρομο κατηφορίζαμε συνεχώς μέχρι που φτάσαμε στο αχανές και καταπράσινο οροπέδιο του Μανικά στα 720 μέτρα.
Το οροπέδιο του Μανικά είναι ένας τεράστιος και αχανής βοσκότοπος που φιλοξενεί μεγάλο ριθμό αιγοπροβάτων, μοιάζοντας τόσο όμορφο και επιβλητικό από ψηλά.
Λίγο πριν κατέβουμε στο οροπέδιο πήραμε έναν μικρό ανηφορικό λιθόστρωτο δρόμο που μας οδήγησε στον παλαιό και εγκαταλελειμένο οικισμό του Μανικά, ο οποίος ήταν τόπος θερινής κατοικίας των βοσκών σε παλαιότερες εποχές.
Ο οικισμός του Μανικά φιλοξενεί πλέον μονάχα ερείπια, έρμαια του χρόνου και της εγκατάλειψης για να θυμίζει τις ένοδξες στιγμές που έζησαν εκεί κάποτε οι κάτοικοί του.
Όσα χαλάσματα έστεκαν ακόμα σχετικά όρθια έδωσαν σε όλους μας την ευκαιρία να δούμε τη θαυμάσια αρχιτεκτονική τους δομή, με τις καμάρες και την καταπληκτική θέα προς το οροπέδιο.
Φεύογντας από τον ερειπωμένο οικισμό καταλήξαμε στο γραφικό πετρόκτιστο εκκλησάκι του Αγίου Μανώλη κάτω στο οροπέδιο του Μανικά, που γιορτάζει στις 21 Αυγούστου πραγματοποιώντας μια μεγάλη στάση για ξεκούραση.
Μετά από μισή ώρα και βάλε ακολουθήσαμε έναν εύκολο χωματόδρομο που μας έβαλε μέσα στο φαράγγι της Σκαλωτής ή Μανικά, όπως θέλετε πείτε το.
Το φαράγγι της Σκαλωτής είναι ένα άγνωστο στους περισσότερους φαράγγι, έντονα κατηφορικό με πολλές ανώμαλες κλίσεις και σαθρό, ψιλοϋπουλο υποτυπώδες μονοπάτι σε πολλά σημεία.
Η έλλειψη δενδρώδους βλάστησης και κάλυψης είναι εμφανής, όπου το φρυγανικό και θαμνώδες τοπίο με τα κοφτερά βράχια κυριαρχεί ολοκληρωτικά.
Σε αρκετά σημεία το υποτυπώδες μονοπάτι είναι πολύ κατηφορικό και πλαγιαστό, παρουσιάζοντας κάποιες δυσκολίες ακόμα και για έμπειρους πεζοπόρους, έχοντας σημεία που η προσοχή πρέπει να είναι επισταμένη.
Δεν έχει την επιβλητικότητα άλλων φαραγγιών των Σφακίων, αλλά έχει μεγάλα ανοίγματα που προκαλούν το δέος, ειδικά όταν είσαι ψηλά και βλέπεις το πόσο βαθιά είναι κάτω η ξερή κοίτη, επίσης όμως προσφέρει και μια απίστευτη εικόνα προς το Λιβυκό πέλαγος, τα νησάκια Παξιμάδια και τη Γαύδο.
Μετά από μια δίωρη ελαφρώς κοπιαστική και κατηφορική πεζοπορία μέσα από το φαράγγι καταλήξαμε στο χωριό Σκαλωτή στα 165 μέτρα, όπου περιμέναμε και τους τελευταίους για ανασυγκρότηση και τέλος αποφασίστηκε να κινηθούμε για το γραφικό Φραγκοκάστελο, όπου κάποιοι τολμηροί βούτηξαν στα παγωμένα, πλην όμως καθαρά και κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού πελάγους.
Η εκδρομή έγινε όπως έγραψα στην αρχή με πρωτοβουλία του ΕΟΣ Ηρακλείου σε συνεργασία με τον ΕΟΣ Χανίων και ήταν μια πολλή όμορφη πεζοπορική εμπειρία σε άγνωστα στους περισσότερους μονοπάτια, αφού ο ΕΟΣ Χανίων σπάνια διοργάνωσε στο παρελθόν μια εκδρομή εκεί πέρα.
Αναμφίβολα το ομορφότερο κομμάτι της πεζοπορίας ήταν η θέα του οροπεδίου του Μανικά από ψηλά, ενώ το φαράγγι της Σκαλωτής δε συγκαταλέγεται στα ευκολότερα για να το διασχίσει κάποιος, τόσο λόγω μορφολογίας εδάφους, αλλά και επειδή το φαράγγι αυτό είναι εν πολλοιίς άγνωστο οπότε δεν έχει φροντίσει κάποιος να χαράξει ένα καθαρό και ευδιάκριτο μονοπάτι λίγο περιποιημένο με μικρό βαθμό επικινδυνότητας, ενώ συνολικά η πορεία διήρκεσε 5 ώρες.
Η πραγματοποίηση της δεδομένης εκδρομής δε συνιστάται το αλοκαίρ, αφού δεν υπάρχουν πηγές νερού και φυτοκάλυψη για σκιά, αλλά νωρίς την άνοιξη δηλαδή Μάρτιο και Απρίλιο.
Ακολουθούν πολλές φωτογραφίες; από την πεζοπορία!!
Διασχίζοντας το φαράγγι της Σκαλωτής
Η διαδομή ήταν από το χωριό Καλλικράτης, μέχρι το οροπέδιο του Μανικά και από εκεί διάσχιση του άγνωστου φαραγγιού της Σκαλωτής με κατάληξη το ομώνυμο χωριό.
Η πεζοπορία συνδιοργανώθηκε με τον Ορειβατικό Σύλλογο Ηρακλείου,που ουσιαστικά ήξερε καλύτερα τη διαδρομή, μιας και ο Ορειβατικός των Χανίων, είχε οργανώσει μόλις μια φορά στο παρελθόν εκδρομή στα συγκεκριμένα μονοπάτια
Η συμμετοχή ήταν αρκετά μεγάλη αφού από τα Χανιά ξεκίνησαν δύο μεγάλα λεωφορεία και άλλο ένα από το Ηράκλειο, δηλαδή άνω των 100 ατόμων περπάτησαν στην όμορφη αυτή νοτιοανατολική γωνιά των Σφακίων, κοντά στα όρια με το νομό Ρεθύμνου.
Η πορεία μας άρχισε από το ιστορικό χωριό των Σφακίων τον Καλλικράτη στα 720 μέτρα υψόμετρο στην ανατολική μεριά των Σφακίων.
Αφού περιμέναμε για μερικά λεπτά να συγκεντρωθούμε περίπου στις 11 το πρωί αρχίσαμε την πεζοπορία μέσα από τα όμορφα στενά δρομάκια του Καλλικράτη, θαυμάζοντας την εξαίσια αρχιτεκτονική κατασκευή των παλιών αρχοντικών του χωριού, καθώς επίσης και την αξιόλογη δίκλιτη εκκλησία της Παναγίας και του Μιχαήλ Αρχαγγέλου, χτισμένη τον 19ο αιώνα με ενδιαφέρον λιθόγλυπτο καμπαναριό και χαραγμένο ένα ομοίωμα ηλιακού ρολογιού στον εξωτερικό της τοίχο.
Αφού περπατήσαμε για λίγα λεπτά μέσα στον Καλλικράτη εν συνεχεία, αφήσαμε πίσω το χωρό και το μικρό οροπέδιο που το φιλοξενεί και πήραμε έναν ανηφορικό χωματόδρομο με θέα μπροστά μας τα άνυδρα υψώματα και από πίσω μας το χωριό του Καλλικράτη με το μικρό , αλλά εύφορο οροπέδιο του.
Το τοπίο τριγύρω όσο ανεβαίναμε υψόμετρο ήταν έντονα βραχώδες, με φρυγανώδη βλάστηση κυρίως, προσδίδοντας μια άγρια ομορφιά που μόνο το σφακιανό τοπίο μπορεί να σου προσφέρει.
Η θέα προς το οροπέδιο του Καλλικράτη ήταν μαγευτική, μόλις εγκαταλείψαμε το χωματόδρομο και αρχίσαμε μια σχετικά δύσκολη ανάβαση μέσα από μια αρκετά ανηφορική πλαγιά, χωρίς διακριτό μονοπάτι και μέσα από τα αχινοπόδια και τις αστοιβίδες.
Πραγματοποιώντας λοιπόν μια ελαφρώς επίπονη ανάβαση φτάσαμε σε ένα μικρό πλάτωμα όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο και μετά συνεχίσαμε για λίγο ακόμαα ανηφορικά με κατεύθυνση νότια, έως ότου φτάσαμε σε ένα κακοτράχαλο ύψωμα στα 930 μέτρα.
Ακολούθως περπατώντας μέσα από κακοτράχαλα πλατώματα και έναν σύντομο χωματόδρομο κατηφορίζαμε συνεχώς μέχρι που φτάσαμε στο αχανές και καταπράσινο οροπέδιο του Μανικά στα 720 μέτρα.
Το οροπέδιο του Μανικά είναι ένας τεράστιος και αχανής βοσκότοπος που φιλοξενεί μεγάλο ριθμό αιγοπροβάτων, μοιάζοντας τόσο όμορφο και επιβλητικό από ψηλά.
Λίγο πριν κατέβουμε στο οροπέδιο πήραμε έναν μικρό ανηφορικό λιθόστρωτο δρόμο που μας οδήγησε στον παλαιό και εγκαταλελειμένο οικισμό του Μανικά, ο οποίος ήταν τόπος θερινής κατοικίας των βοσκών σε παλαιότερες εποχές.
Ο οικισμός του Μανικά φιλοξενεί πλέον μονάχα ερείπια, έρμαια του χρόνου και της εγκατάλειψης για να θυμίζει τις ένοδξες στιγμές που έζησαν εκεί κάποτε οι κάτοικοί του.
Όσα χαλάσματα έστεκαν ακόμα σχετικά όρθια έδωσαν σε όλους μας την ευκαιρία να δούμε τη θαυμάσια αρχιτεκτονική τους δομή, με τις καμάρες και την καταπληκτική θέα προς το οροπέδιο.
Φεύογντας από τον ερειπωμένο οικισμό καταλήξαμε στο γραφικό πετρόκτιστο εκκλησάκι του Αγίου Μανώλη κάτω στο οροπέδιο του Μανικά, που γιορτάζει στις 21 Αυγούστου πραγματοποιώντας μια μεγάλη στάση για ξεκούραση.
Μετά από μισή ώρα και βάλε ακολουθήσαμε έναν εύκολο χωματόδρομο που μας έβαλε μέσα στο φαράγγι της Σκαλωτής ή Μανικά, όπως θέλετε πείτε το.
Το φαράγγι της Σκαλωτής είναι ένα άγνωστο στους περισσότερους φαράγγι, έντονα κατηφορικό με πολλές ανώμαλες κλίσεις και σαθρό, ψιλοϋπουλο υποτυπώδες μονοπάτι σε πολλά σημεία.
Η έλλειψη δενδρώδους βλάστησης και κάλυψης είναι εμφανής, όπου το φρυγανικό και θαμνώδες τοπίο με τα κοφτερά βράχια κυριαρχεί ολοκληρωτικά.
Σε αρκετά σημεία το υποτυπώδες μονοπάτι είναι πολύ κατηφορικό και πλαγιαστό, παρουσιάζοντας κάποιες δυσκολίες ακόμα και για έμπειρους πεζοπόρους, έχοντας σημεία που η προσοχή πρέπει να είναι επισταμένη.
Δεν έχει την επιβλητικότητα άλλων φαραγγιών των Σφακίων, αλλά έχει μεγάλα ανοίγματα που προκαλούν το δέος, ειδικά όταν είσαι ψηλά και βλέπεις το πόσο βαθιά είναι κάτω η ξερή κοίτη, επίσης όμως προσφέρει και μια απίστευτη εικόνα προς το Λιβυκό πέλαγος, τα νησάκια Παξιμάδια και τη Γαύδο.
Μετά από μια δίωρη ελαφρώς κοπιαστική και κατηφορική πεζοπορία μέσα από το φαράγγι καταλήξαμε στο χωριό Σκαλωτή στα 165 μέτρα, όπου περιμέναμε και τους τελευταίους για ανασυγκρότηση και τέλος αποφασίστηκε να κινηθούμε για το γραφικό Φραγκοκάστελο, όπου κάποιοι τολμηροί βούτηξαν στα παγωμένα, πλην όμως καθαρά και κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού πελάγους.
Η εκδρομή έγινε όπως έγραψα στην αρχή με πρωτοβουλία του ΕΟΣ Ηρακλείου σε συνεργασία με τον ΕΟΣ Χανίων και ήταν μια πολλή όμορφη πεζοπορική εμπειρία σε άγνωστα στους περισσότερους μονοπάτια, αφού ο ΕΟΣ Χανίων σπάνια διοργάνωσε στο παρελθόν μια εκδρομή εκεί πέρα.
Αναμφίβολα το ομορφότερο κομμάτι της πεζοπορίας ήταν η θέα του οροπεδίου του Μανικά από ψηλά, ενώ το φαράγγι της Σκαλωτής δε συγκαταλέγεται στα ευκολότερα για να το διασχίσει κάποιος, τόσο λόγω μορφολογίας εδάφους, αλλά και επειδή το φαράγγι αυτό είναι εν πολλοιίς άγνωστο οπότε δεν έχει φροντίσει κάποιος να χαράξει ένα καθαρό και ευδιάκριτο μονοπάτι λίγο περιποιημένο με μικρό βαθμό επικινδυνότητας, ενώ συνολικά η πορεία διήρκεσε 5 ώρες.
Η πραγματοποίηση της δεδομένης εκδρομής δε συνιστάται το αλοκαίρ, αφού δεν υπάρχουν πηγές νερού και φυτοκάλυψη για σκιά, αλλά νωρίς την άνοιξη δηλαδή Μάρτιο και Απρίλιο.
Ακολουθούν πολλές φωτογραφίες; από την πεζοπορία!!
Η προτομή του τελευταίου υπερασπιστή της Κωνσταντινούπολης Μανούσου Καλλικράτη, ο οποίος καταγόταν από τον Καλλικράτη Σφακίων και έδωσε το όνομά του στο χωριό.
Στα γραφικά δρομάκια του Καλλικράτη με την εξαιρετική αρχιτεκτονική παλιών σπιτιών.
Η δίκλιτη εκκλησία του Μιχαήλ Αρχαγγέλου και της Παναγίας με το σπάνιο λιθόγλυπτο καμπαναριό της και το χαραγμένο ηλιακό ρολόι.
Αρχίζοντας την ανάβαση με θέα το οροπέδιο του Καλλικράτη και τις Σφακιανές Μαδάρες.
Βαδίζονταςς μέσα από όμορφα μονοπάτια και υψώματα προς το οροπέδιο του Μανικά.
Το οροπέδιο του Μανικά στα 720 μέτρα υψόμετρο στα νοτιοανατολικά Λευκά
Όρη.
Στον ερειπωμένο οικισμό του Μανικά πάνω από το οροπέδιο
Το γραφικό εκκλησάκι του Αγίιου Μανώλη στο οροπέδιο του Μανικά.
Διασχίζοντας το φαράγγι της Σκαλωτής
Κατάληξη της πεζοπορίας ήταν το χωριό Σκαλωτή.
2 σχόλια:
Χρόνια πολλά Ιάκωβε. Απίθανα τα φωτογραφικά οδοιπορικά σου. Να είσαι καλά.
Xρόνια πολλά και καλά παιδιά.
Δημοσίευση σχολίου