Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Φαράγγι Περδικάρη

Την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων διοργάνωσε εκδρομή
για τη διάσχιση του φαραγγιού του Περδικάρη στο νομό Ρεθύμνου.
Περίπου 40 άτομα ξεκίνησαν το κυριακάτικο πρωινό από τα γραφεία του στην οδό
Τζανακάκη με μισθωμένο πούλμαν και μέσω της εθνικής οδού Χανίων - Ρεθύμνου
 μετά από μια ώρα δρόμο, στρίβοντας στον κόμβο της Επισκοπής
και παίρνοντας το δρόμο για Αργυρούπολη και Μυριοκέφαλα, φτάσαμε στην αρχή του
πεζοπορικού μονοπατιού περίπου 1 χιλιόμετρο από το ορεινό και ιστορικό χωριό Μυριοκέφαλα.
Ο πρωταρχικός στόχος του αρχηγικού διδύμου ήταν να φτάσουμε στην κορυφή Βρούντουβας
στα 1000 περίπου μέτρα υψόμετρο από τη θάλασσα.
Μετά από μια κοπιαστική και επιβλητική δίωρη ανάβαση μέσα από πλαγιές, που μόνο
κατσίκες κυκλοφορούν μέσα από θάμνους και δάση από πρίνους και χαρουπιές,
προσεγγίσαμε την κορυφή Βρούντουβας και το γραφικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Η θέα από το εκκλησάκι προς τον κάμπο του Ρεθύμνου και των Σφακίων είναι μοναδική
και σίγουρα αποζημιώνει τον περιπατητή, παρόλη την δεδομένη κούραση από την
δύσκολη ανάβαση μέχρι εκεί.
Όμως ακόμα δεν είχαμε μπει μέσα στο φαράγγι του Περδικάρη.
Αφού κάναμε την καθιερωμένη στάση για ξεκούραση διάρκειας μισαώρου, πήραμε
την άγουσα για την κάθοδο προς το φαράγγι.
Για περίπου μια ώρα βαδίσαμε μέσα σε ένα σχετικά εύκολο μονοπάτι οροπέδιο
ανάμεσα στο Βρούντουβα και την είσοδο του φαραγγιού.
Στην περιοχή κυριαρχούν τα αγκάθια, οι αστιβίδες και τα λοιπά φρύγανα της κρητικής
χλωρίδας, αλλά αυτή την εποχή σίγουρα τα περισσότερα φυτά δεν έχουν ανθίσει.
Μετά αρχίσαμε την κατάβαση μέσα από το κακοτράχαλο, απάτητο και χωρίς ορατό μονοπάτι
 φαράγγι του Περδικάρη, ένα πολύ επιβλητικό και άγριο φαράγγι, που χρειάζεται προχοχή στο κάθε του βήμα γιατί δεν έχει χαρακτεί διακριτό μονοπάτι και κάποιος μπορεί να χαθεί.
Το χαρακτηριστικό αυτού του φαραγγιού είναι ότι έχει ολόκληρα λειβάδια από αγκάραθους,
ένα φυτό που κρύβει κυριολεκτικά το δρόμο και είναι τόσο πυκνό που αναγκάζει τον περιπατητή
να περπατήσει ανάμεσα στα φυτά, με αποτέλεσμα να εκτινάσσεται η γύρη από την επαφή
και να προκαλεί αλλεργία, φτάρνισμα και βήχα σε όλους ανεξάρτητα αν είναι αλλεργικοί ή όχι.
Αυτό είναι ένα μυστικό που δεν το ξέρει κανείς, οπότε όποιος επιχειρήσει να το περάσει
θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του αυτή τη σημαντική λεπτομέρεια, ειδικά αν η διάσχιση
γίνει καλοκαίρι, οπότε η ζέστη σε συνδυασμό με την αλλεργία που προκαλεί η γύρη του φυτού
θα κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική για τον οποιοδήποτε.
Ευτυχώς στα μέσα τη εβδομάδας είχε βρέξει, οπότε είχε καθαρίσει λίγο η ατμόσφαιρα
με αποτέλεσμα η κατάσταση για εμάς να είναι υποφερτή.
Σε ένα σημείο του φαραγγιού που σχηματίζεται καταρράκτης και η πρόσβαση με τα πόδια
είναι αδύνατη, έχει τοποθετηθεί μια ξύλινη σκάλα για την διευκόλυνση της κατάβασης
από τον ορειβατικό.
Προς το τέλος του φαραγγιού για περίπου δύο χιλιόμετρα βγήκαμε μέσα από ελαιώνες
σε ένα χωματόδρομο που χρησιμοποιούν οι βοσκοί και μετά από μισή ώρα βγήκαμε
στον κεντρικό αμαξωτό δρόμο που συνδέει το Φραγκοκάστελο με το Ροδάκινο
λίγο παραπάνω από το χωριό Αργουλές, το τελευταίο σφακιανό χωριό πριν το Ρέθυμνο.
Χαρακτηριστικό του φαραγγιού είναι ότι ξεκινάει από το νομό Ρεθύμνου λίγο πάνω
από τα ιστορικά Μυριοκέφαλα και καταλήγει στο νομό Χανίων, πάνω από τον Αργουλέ.
Μετά αράξαμε κάτω από τη σκιά του λεωφορείου, όντας καταπονημένοι από την
υπεράνθρωπη πεζοπορία πέντε ωρών, όπως οι κατσίκες που αναζητούν τη σκιά
κάτω από τα μπεντένια στις στροφές της Ανώπολης, οπότε ήμασταν ένα περίεργο
θέαμα για τους διερχόμενους οδηγούς και κυρίως τους τουρίστες.
Στη συνέχεια πήγαμε για μπάνιο και φαγητό στην παραλία της Ορθής Άμμου δίπλα
από το Φραγκοκάστελο.
Σημειωτέον η παραλία έχει σαν χαρακτηριστικό της, εκτός από τα πεντακάθαρα νερά
του Λιβυκού πελάγους και την σκουρόχρωμη άμμο με τις τεράστιες αμμοθίνες
ύψους περίπου 15 μέτρων που την κάνουν αρκετά επιβλητική προκαλώντας δέος
για όποιον δεν έχει ξαναδεί παρόμοιο θέαμα, ενώ προσφέρεται και για γυμνισμό.
Το φαράγγι επειδή διασχίστηκε για πρώτη φορά από οργανωμένη ομάδα περιπατητών
και σχεδόν κανένας δεν το διασχίζει, έχει αφεθεί στο έλεος της φύσης, χωρίς ίχνος ανθρώπινης
παρέμβασης, έτσι λοιπόν οι αρχηγοί της ομάδας έπρεπε να σηματοδοτήσουν ένα υποτυπώδες
μονοπάτι με κόκκινα σημάδια πάνω στις πέτρες, να ξεχορταριάσουν μερικά σημεία
από τα δάση με τους αγκάραθους, να τοποθετήσουν τη σκάλα στον καταρράκτη και
ότι άλλο κρινόταν αναγκαίο για να διευκολύνουν την πρόσβαση σε εμάς.
Είναι ένα πολύ δύσκολο φαράγγι ακόμα και για έμπειρους πεζοπόρους, άγνωστο εντελώς
ακόμα και στους πολύπειρους ορειβάτες, χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχει ούτε
μια πληροφορία για αυτό στο διαδίκτυο, εκτός από την ανακοίνωση που είχε δημοσιοποιήσει
ο ΕΟΣ Χανίων για τον ορισμό και τις πληροφορίες της ορειβατικής δραστηριότητας.
Είναι κακοτράχαλο, γεμάτο αγκάραθους, χωρίς διακριτό μονοπάτι ακόμα, απάτητο από το σύνολο
των ορειβατών και πεζοπόρων, αλλά συνάμα με άγρια φυσική ομορφιά, επιβλητικό και σου
προκαλεί δέος, δίνοντας μια μοναδική εμπειρία σε όποιον το διασχίσει.
Αποτελεί καθαρή τρέλα να το περάσει κάποιος μεμονωμένα, χωρίς έμπειρο οδηγό μαζί του,
γιατί σίγουρα θα χαθεί χωρίς μονοπάτι, με μόνες ενδείξεις τα κόκκινα σημάδια του ΕΟΣ.
Ακόμα δεν υπάρχει ίχνος πηγής μέσα που να έχει πόσιμο νερό, ενώ δεν προσφέρει και φυσική σκιά
αφού του λείπουν δάση, έχοντας σκόρπιους πρίνους, είναι δηλαδή γυμνό.
Η εμπειρία όμως ήταν μοναδική και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο φαράγγι που έχω περάσει
ως τώρα σε βαθμό δυσκολίας, αλλά δεν το αλλάζω με τίποτα.
Θα έχω να το λέω ότι ήμουν ανάμεσα στους πρώτους 40 τρελούς που το διέσχισαν χωρίς
σχεδόν καθόλου γνώση του τι θα συναντήσουμε, με την υποτυπώδη προετοιμασία που
είχαν κάνει οι αρχηγοί για να μας διευκολύνουν στην διάσχιση.
Να ναι καλά τα παιδιά, αφού ήταν πολύ εξυπηρετικοί και ευγενικοί, ενδιαφέρονταν για όλους
ρωτώντας συχνά τον καθένα αν είναι καλά, μοιράζοντας σε δύο ομάδες τους περιπατητές
με τον καθένα να έχει την εποπτεία και περίμεναν συχνά και τους τελευταίους πράγμα που
έλειπε στις προηγούμενες εκδρομές και στο τέλος εισέπραξαν τις ευχαριστίες και το χειροκρότημα
από όλους μέσα στο πούλμαν την ώρα της επιστροφής στα Χανιά.
Προσωπικά έχω να πω ότι ήταν η πιο δύσκολη ορειβατική δραστηριότητα που συμμετείχα
με την ελάχιστη εμπειρία που έχω από παρόμοιες καταστάσεις, αλλά έμεινα πολύ ευχαριστημένος
τόσο από τη διαδρομή, όσο και από τη γενική εικόνα της ομάδας και κυρίως των αρχηγών.
Ραντεβού πάλι σε δύο εβδομάδες για την πραγματοποίηση της πορείας από τα Φαλάσαρνα
ως το Μπάλο, μια πορεία που προδιαγράφεται μαγευτική και εντυπωσιακή.
Άντε και στην άλλη βόλτα!!!