Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Ασκύφου-Κορυφή Μέγα Όρος-Τρικουκίδια

Άλλη μια υπέροχη εξόρμηση μας προσέφερε ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων την περασμένη Κυριακή 22 Απριλίου 2012 στην επαρχία Σφακίων.
Ξεκινώντας λίγο μετά τις 8 το πρωί από τα γραφεία του συλλόγου, περίπου 70 άτομα, αφού ήρθαν κάποια εξτραδάκια τελευταία στιγμή και αλλάξαμε λεωφορείο, φτάσαμε στο χωριό Ασκύφου το πρώτο της επαρχίας των Σφακίων με το τεράστιο και φημισμένο οροπέδιο.
Αρχίσαμε την πεζοπορία μας από τον οικισμό Γωνί του χωριού, μιας και τα Ασκύφου είναι διασκορπισμένα σε γειτονιές πάνω στο ομώνυμο οροπέδιο, υπό την επιβλητική ματιά των Λευκών Ορέων.
Αρχικά βαδίζαμε σε ένα αρκετά βατό χωμάτινο δρόμο στις παρυφές της κορυφογραμμής Μέγα Όρος πάνω στο οροπέδιο, θαυμάζοντας τριγύρω το απέραντο πράσινο τοπίο και τα βουνά πίσω μας περνώντας δίπλα από στάνες και ένα πρότυπο για την περιοχή αθλητικό κέντρο.
Μετά από περίπου 10 λεπτά στρίψαμε και αρχίσαμε επί της ουσίας την πεζοπορία επί του μονοπατιού που θα μας οδηγούσε προς την κορυφή Μέγα Όρος.
Στην αρχή του μονοπατιού βρίσκεται ο εγκαταλελειμένος εδώ και δεκαετίες οικισμός Μέσα Γωνί, που προφανώς εξυπηρετούσε τους βοσκούς του χωριού, συναντήσαμε μόνο χαλάσματα που θυμίζουν μια άλλη εποχή πολύ διαφορετική και σίγουρα απείρως δυσκολότερη.
Ο οικισμός είναι καλά κρυμμένος μέσα σε αυτό το δασωμένο μέρος και εμείς περπατήσαμε σε αυτό το δασοσκέπαστο μονοπάτι για κάμποση ώρα, περίπου μια, όπου οργιάζει η πυκνή βλάστηση από τους πρίνους, τις βελανιδιές και τις χαρουπιές.
Ανηφορίζοντας συνεχώς μέσα από το δάσος στις παρυφές του Μέγα Όρους βλέπαμε από πίσω μας το οροπέδιο του Ασκύφου επιβλητικό και εντυπωσιακό να ξεπροβάλει από ψηλά όσο ανεβαίναμε.
Όσο όμως ανηφορίζαμε η βλάστηση αραίωνε και εμφανίστηκε μπροστά μας το κλασσικό θαμώδες τοπίο των κρητικών βουνών με τους πολλούς αρωματικούς και μη θάμνους, αλλά ευτυχώς το κομμάτι αυτό της διαδρομής ήταν ναι μεν ανηφορικό, αλλά όχι κουραστικό και σε σχετικά ευδιάκριτο μονοπάτι.
Ο καιρός ήταν πολύ καλός με μια υπέροχη λιακάδα και χωρίς την αφόρητη ζέστη που μας διευκόλυνε αφάνταστα κατά τη διάρκεια της ανάβασης.
Τελικά δύο ώρες περίπου από την έναρξη της πεζοπορίας φτάσαμε στο γραφικό και μοναχικό ξωκκλήσι του Άη Γιώργη του Μεθυστή, ένα χιλιόμετρο χοντρικά χαμηλότερα από την κορυφή Μέγα Όρος.
Ο ναός γιορτάζει στις 3 Νοεμβρίου ανήμερα της κατάθεσης των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου στο ναό του στην Παλαιστίνη και ονομάστηκε μεθυστής γιατί εκείνη την ημέρα ανοίγουν τα βαρέλια με το κρασί στην Κρήτη.
Πρέπει να είναι προσφάτως χτισμένος αφού το οικοδομικό του υλικό δείχνει καινούργιο και έχει μια ξύλινη πόρτα.
Από εκεί ψηλά απολαμβάνει κανείς μια πανοραμική θέα προς το οροπέδιο Ασκύφου, το χωριό Ασκύφου, τις απέναντι κορυφογραμμές, τις χιονισμένες κορυφές Κάστρο και Φανάρι πάνω από τα 2000 μέτρα και το Μέγα Όρος.
Αφού αράξαμε στο εκκλησάκι για κάμποση ώρα στη συνέχεια πήραμε και πάλι την ανηφοριά αυτή τη φορά σε πολύ πιο κακοτράχαλο έδαφος μέχρι την κορυφή Μέγα Όρος.
Μετά από 20 λεπτά προσεγγίσαμε την πολυπόθητη κορυφή στα 1181 μέτρα υψόμετρο, από όπου η θέα είναι πραγματικά ανεπανάληπτη, όχι μόνο προς τα προαναφερθέντα μέρη, δηλαδή το οροπέδιο του Ασκύφου και τις κορφές απένταντι, αλλά ακόμα το μάτι έφτανε μέχρι το Κρητικό πέλαγος με το ακρωτήρι της Σπάθας, το εντυπωσιακότερο όμως ήταν ότι φαινόταν το Λιβυκό πέλαγος και το νησί της Γαύδου.
Επίσης οι κορυφές Κάστρο, Φανάρι και Ακονές.
Όπως είναι φυσικό στην κορυφή Μέγα Όρος πραγματοποιήσαμε μια μεγάλη στάση για ξεκούραση και μετά από μισή ώρα αρχίσαμε την κατάβαση προς τα Τρικουκίδια.
Κατηφορίζαμε στα πλάγια του Μέγα Όρους και όχι κατακόρυφα, παράλληλα με την κορυφή Ακονές κάνοντας συνεχώς τραβέρσες και ζιγκ ζαγκ, πλησιάζοντας προς τον τελικό προορισμό την περιοχή Τρικουκίδια.
Το τοπίο είναι ημιαλπικό, αν και όχι σε μεγάλο υψόμετρο όπου τα δέντρα αποτελούν μειοψηφία με τους θάμνους και τα τεράστια κοφτερά πετρώματα να κυριαρχούν παντού, δείγμα του άγριου σφακιανού τοπίου και βουνού.
Αφού κατηφορίσαμε για καμιά ώρα στην απρόσιτη και απότομη πλαγιά φτάσαμε στο μικρό οροπέδιο Τρικουκίδια με τα παλιά μιτάτα των βοσκών της περιοχής.
Επίσης υπάρχουν μερικές παραδοσιακές γούρνες όπου οι βοσκοί πότιζαν τα ζώα τους, ενώ αναμφίβολα τα μιτάτα αποτελούν ένα εκλπηκτικό δείγμα της παλιάς λαϊκής αρχιτεκτονικής των χωριών.
Αφού τριγυρίσαμε ανάμεσα στα χαλάσματα, όσοι ήθελαν μάζεψαν μπόλικο σταμναγκάθι το οποίο πραγματικά εκεί πέρα περισσεύει, κυριολεκτικά το ρήμαξαν οι γυναίκες.
Ακολούθως πήραμε τον κατηφορικό χωματόδρομο από τα Τρικουκίδια μέχρι τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί στο Ασφένδου.
Καθίσαμε για μια ώρα στη γειτονιά Αμμουδάρι στα καφενεία όπου ήπιαμε καφέ και φάγαμε τις πεντανόστιμες σφακιανόπιτες και κατά τις 5 φύγαμε για τα Χανιά.
Ήταν μια υπέροχη εκδρομη΄, την οποία απόλαυσα σε κάθ στιγμή και σε κάθε της βήμα, ελάχιστα κουραστική και με καλή παρέα.
Ξεχωριστή τόνο στην εκδρομή έδωσε και πάλι ο μπαρμπα Στέλιος, ο ζωντανός θρύλοςτου Ορειβατικού Χανίων, ο οποίος και πάλι έδωσε ρεσιτάλ.
Ακολουθούν φωτογραφικά στιγμιότυπα από την εκδρομή.

                                   Περπατώντας στο οροπέδιο του Ασκύφου











                                                   Ο παλιός οικισμός Μέσα Γωνί












                                                   Ανεβαίνοντας στο Μέγα Όρος


































                                                      Άγιος Γεώργιος Μεθυστής








Πηγαίνοντας προς την κορυφή Μέγα Όρος και πατώντας την



























                                                         Στην κορυφή Μέγα Όρος
















                                                Κατεβαίνοντας προς τα Τρικουκίδια

































                                                                      Τρικουκίδια