Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Τέμενος Καρά Μουσά - Ρέθυμνο

Το τέμενος του Καρά Μουσά βρίσκεται στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου στη συμβολή των οδών Ουγκό και Αρκαδίου, κοντά στην κεντρική πλατεία με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Κατά την εποχή της Ενετοκρατίας στην Κρήτη, στο χώρο που βρίσκεται σήμερα το τζαμί προϋπήρχε η καθολική εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας.
Όταν όμως οι Τούρκοι κατέλαβαν το Ρέθυμνο το 1646, το μέχρι τότε χριστιανικό μοναστήρι, μετατράπηκε βιαίως σε μουσουλμανικό τέμενος από το διοικητή των τουρκικών ναυτικών δυνάμεων που κατέλαβαν το Ρέθυμνο, Καρά Μουσά Πασά, ο οποίος του έδωσε και το όνομά του.
Μπροστά και δεξιά από τον ημιε­ρειπωμένο μιναρέ υπάρχει τριμελής προθάλαμος, στεγασμένος με 3 θόλους. Στον περίβολο σώζεται ένα μέρος από τον τουρμπέ (θολωτή νεκρική κατασκευή) όπου ίσως είχε ενταφιαστεί ο ιδρυτής του τζαμιού. 
Τέλος Ν.Α. του κεντρικού κτιρίου σώζονται αρκετές μεζαρόπετρες, μαρμάρινες, δηλαδή, διακοσμημένες στήλες που τοποθετούνταν στους τούρκικους τάφους, ενώ το κεντρικό κτίριο έχει τυπική τετράγωνη κάτοψη.
Στη στεγασμένη είσοδο του τεμένους υπάρχει και μια κρήνη που αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του τεμένους.
Σήμερα ο χώρος του τζαμιού δεν είναι επισκέψιμος, αλλά χρησιμοποιείται από τη 13η ΕΒΑ ως εργαστήριο, αλλά και ως εκθεσιακός χώρος διαφόρων εκδηλώσεων κατά περιόδους και σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στο Ρέθυμνο, τράβηξα μερικές φωτογραφίες τις οποίες και δημοσιεύω εδώ.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Traversée du Lefka Ori

Το παραπάνω βίντεο διάρκειας 15 λεπτών είναι ένα φιλμ σκηνοθετημένο από τον Χρήστο Τσούτσια, στο οποίο παρουσιάζεται η προσπάθεια διάσχισης των Λευκών Ορέων στα Χανιά, από μια ολιγομελή ομάδα Γάλλων και Ελλήνων αθλητών σκιέρ, μέσα σε μια μόνο ημέρα, με ορειβατικά σκι τον περασμένο Μάρτιο στα πλαίσια της Πανελλήνιας Συνάντησης Ορειβατικού Σκι, που είχε πραγματοποιηθεί τότε στα Λευκά Όρη.
Ουσιαστικά οι πρωταγωνιστές του βίντεο είναι δύο Γάλλοι καταξιωμένοι σκιέρ, οι οποίοι όπως αναφέρεται στο βίντεο ξεκίνησαν τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας από το οροπέδιο του Ομαλού και συγκεκριμένα στις 6.00 το πρωί και μετά από 5 ώρες και κάτι τερμάτισαν στο οροπέδιο του Ασκύφου, επιτυγχάνοντας έναν άθλο, καλύπτοντας μια απόσταση 40 χιλιομέτρων με τα χιονοπέδιλα!!!!
Στο βίντεο καταγράφεται η όλη πορεία των σκιέρ στα χιονισμένα Λευκά Όρη, αλλά και εντυπωσιακές εικόνες από τις θεόρατες και χιονισμένες βουνοκορφές της Μαδάρας.
Μαγευτικά πλάνα από τα χιονισμένα Λευκά Όρη, με τους σκιέρ στην αρχή να κάνουν μια κοπιαστική ανάβαση και στη συνέχεια να διασχίζουν με τα σκι τις κάτασπρες βουνοπλαγιές, με τη θέα και το άσπρο τοπίο να είναι εντυπωσιακά.
Μια πολλή ωραία και προσεγμένη δουλειά, που αναδεικνύει την εκπληκτική ομορφιά των Χανιώτικων Μαδάρων σε όλο της το μεγαλείο, δίνοντας το απαραίτητο αποδεικτικό υλικό για την τουριστική τους προβολή και αξιοποίηση ως ένας αξιόλογος προορισμός χειμερινού τουρισμού.
Το βίντεο το δημοσίευσα εξαιτίας ανάλογης ανάρτησης στο ιστολόγιο climbinchania.blogspot.com.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Χρόνια πολλά μπλογκογειτονιά!!!!


                                   
Χρόνια πολλά και από εμένα σε όλη τη μπλογκογειτονιά με ευχές για όμορφα Χριστούγεννα, υγεία και καλά μυαλά σε όλους μας.
Πιείτε άφοβα, γλεντήστε όσο μπορείτε, είμαστε Έλληνες και έχουμε την καλοπέραση μέσα μας, αλλά μακριά από το τιμόνι όσοι γίνεται τάπα,
Ευχές για χαρούμενες γιορτές και ότι επιθυμεί ο καθείς να πραγματοποιηθεί, με τα κρητικά κάλαντα από το πρωτομάστορα της κρητικής μουσικής παράδοσης Κώστα Μουντάκη.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Πλατανιάς Πανσερραϊκός 1-1

Κυριακή μεσημεράκι επέλεξα να παρακολουθήσω τον αγώνα του Πλατανιά Χανίων με τον Πανσερραϊκό στο δημοτικό γήπεδο του Μάλεμε.
Η αήτητη πορεία του Πλατανιά στο πρωτάθλημα και η πρώτη θέση στον πίνακα, τράβηξαν και πάλι ένα μεγάλο αριθμό φιλάθλων της περιοχής που κατέκλυσαν το γήπεδο του Μάλεμε, γύρω στους 2000 παρακολούθησαν τον αγώνα.
Το τελικό 1-1 ήρθε απόλυτα φυσιολογικά, αφού ο Πλατανιάς ήταν καλύτερος στο πρώτο μέρος όταν και προηγήθηκε με το Ναζλίδη, ενώ ο Πανσερραϊκός εμφανώς βελτιωμένος και ανώτερος στην επανάληψη, ισοφάρισε και θα μπορούσε να κερδίσει κιόλας.
Με βάση την εικόνα των δύο ομάδων στο γήπεδο, το αποτέλεσμα κρίνεται δίκαιο.
Θετικό γεγονός η υποστήριξη που απολαμβάνει η ομάδα του Πλατανιά, από το φίλαθλο κοινό των Χανίων, αρνητικό το ότι το γήπεδο δεν προσφέρεται για παρακολούθηση αγώνων επιπέδου, γιατί οι εξέδρες είναι λυόμενες, χωρίς σκέπαστρα, ενώ δεν υπάρχει και χώρος στάθμευσης για τα αμάξια με αποτέλεσμα να σχηματίζονται ουρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων στο δρόμο, με τον κίνδυνο του τραυματισμού των φιλάθλων από διερχόμενα αμάξια.
Όταν δεν προσφέρεις τις στοιχειώδεις υποδομές και ανέσεις στον κόσμο που σε πληρώνει, σε εποχές μάλιστα τεράστιας οικονομικής κρίσης και ανέχειας, το ποσό εισόδου των 15 ευρώ θατο έλεγα επιεικώς απαράδεκτο.
Ακολουθούν μερικές εικόνες από το γεμάτο ομολογουμένως γήπεδο του Μάλεμε που αν μη τι άλλο είναι μια καυτή έδρα.


Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

68 χρόνια από τη σφαγή των ναζί στα Καλάβρυτα

Το ημερολόγιο έγραφε 13 Δεκεμβρίου 1943, όταν οι χασάπηδες Γερμανοί στρατιώτες κατ΄εντολή των αξιωματικών τους, έκαψαν τα Καλάβρυτα, τα λεηλάτησαν παίρνοντας όλο τον υλικό τους πλούτο, αλλά κυρίως αφάνισαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό της αχαϊκής κωμόπολης.
Εκτέλεσαν περισσότερους από χίλιους άρρενες Καλαβρυτιανούς, άνω των 14 ετών στις 14.32 το μεσημέρι, το μαρτυρά άλλωστε και το ρολόι της εκκλησίας που από τότε οι δείκτες του κόλλησαν για να θυμίζουν το δράμα εκείνης της ημέρας.
Από την κτηνώδη εκδικητική μανία των  Γερμανών για την αντιστασιακή δράση των Καλαβρύτων, κατάφεραν να επιβιώσουν μόνο 13 άτομα, η εκτέλεσή τους έγινε σε τοποθεσία που να μη μπορούν να δραπετεύσουν, αλλά και για να βλέπουν την πόλη τους που καιγόταν.
Τα γυναικόπαιδα τα είχαν κλείσει στο σχολείο της πόλης και έβαλαν φωτιά για να τους κάψουν σαν τα ποντίκια, όμως γλίτωσαν επειδή τους λυπήθηκε ένας Γερμανός στρατιώτης και τους βοήθησε να αποφύγουν το φουρνέλο, για να θρηνήσουν και να θάψουν τους δικούς τους.
Γι'αυτό το έγκλημα σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε μεταπολεμικά, ούτε διεκδικήθηκαν ποτέ πολεμικές αποζημιώσεις από το επίσημο ελληνικό κράτος στα διεθνή δικαστήρια, πέρα από τις μεμονωμένες προσφυγές συγγενών των θυμάτων.
Αντί λοιπόν κάποιοι εθνοσωτήρες και καλά να παρακαλάνε τη Μέρκελ για λίγα ψίχουλα δανεικά που δεν έχουν καν ανταποδοτικό όφελος στους Έλληνες, αλλά καταλήγουν στους τοκογλύφους και τους τραπεζίτες της τρόικας, θα έπρεπε να θυμηθούν έστω για μια φορά ότι είναι Έλληνες και να το αποδείξουν διεκδικώντας δυναμικά τις αποζημιώσεις από τους Γερμανούς.
Επιτέλους ας το καταλάβουμε, δε χρωστάμε στους Γερμανούς, αλλά μας χρωστάνε και μάλιστα πάρα πολλά, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε ηθικό, διότι ουσιαστικά ποτέ δε ζήτησαν έστω μια συγγνώμη για τις σφαγές που έκαναν οι πρόγονοί τους στην κατοχή.
Καλάβρυτα, Δίστομο, Κάνδανος και πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας καταστράφηκαν ολοσχερώς από τους χιτλερικούς, πληρώνοντας την επική ελληνική αντιστασιακή δράση.
Είναι μακρύς ο κατάλογος τόσο των θυμάτων, όσο και των χρωστούμενων από τους Ούνους.

Σούγια-Αρμός-Σελάδα-Καμάρια

Μονοήμερη ορειβατική δραστηριότητα οργάνωσε την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων καλύπτοντας την πεζοπορική διαδρομή Σούγια-Αρμός-Σελάδα-Καμάρια στην επαρχία Σελίνου στα Χανιά.
Ξεκινώντας πολύ πρωί από τα Χανιά και μετά από δίωρο ταξίδι μέχρι τη Σούγια, ξεκινήσαμε την πεζοπορία περίπου στις 9.30 το πρωί από τη φημισμένη παραλία της Σούγιας για τη διάσχιση της κορυφογραμμής του Αρμού που προβλεπόταν δύσκολη με βαθμό δυσκολίας στο 3.
Στην αρχή της πεζοπορίας η διαδρομή ήταν ανηφορική για περίπου 2 ώρες μέσα από το φαράγγι της Λισσού με πρίνους, πλατάνια, πεύκα, κουκουναριές, δρυς, σφάκες, άλλους θάμνους υπό την επιβλητική ματιά των θεόρατων βράχων που κάλυπταν το δασοσκέπαστο μονοπάτι.
Το φαράγγι ήταν σχετικά προσπελάσιμο, κάπως κακοτράχαλο και πολύ ανηφορικό με αποτέλεσμα όποιος δεν είχε καλή φυσική κατάσταση να καθυστερεί, χάνοντας την επαφή του με το κύριο σώμα των πεζοπόρων.
Μετά από την σχεδόν δίωρη ανάβαση μέσα από τα τυπικά δασωμένα αυτά μέρη και όσο το υψόμετρο ανέβαινε, το φυσικό τοπίο, άνοιξε και άπλωσε, αφού πλέον το έδαφος ήταν πιο επίπεδο με πολλά μικρά οροπέδια και πλατώματα, η βλάστηση από τα πεύκα αραίωσε πολύ με διάσπαρτα τα δέντρα παντού και εμφανίστηκε το κλασσικό φρυγανικό τοπίο των κρητικών βουνών.
Κάναμε μια μεγάλη στάση για ξεκούραση σε υψόμετρο 450 μέτρων με την θέα πραγματικά να αποζημιώνει το μάτι, με την υπέροχη παραλία της Σούγιας να μοιάζει μικροσκοπική από ψηλά, αλλά και πιο πέρα στη νότια ακτογραμμή της Κρήτης και το Λιβυκό πέλαγος, τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα να φαίνονται πολύ καθαρά, λόγω της καλοκαιρίας.
Μέχρι εκείνο το σημείο, η συνεχής ανάβαση και η ζέστη μας κούρασαν κάπως γι αυτό και πραγματοποιήσαμε 2-3 στάσεις για ξεκούραση, αλλά δε μας ένοιαζε και πολύ, επειδή η θέα και το τοπίο μας αποζημίωσαν με το παραπάνω.
Συνεχίζοντας τη διάσχιση της κορυφογραμμής του Αρμού περπατήσαμε για ακόμα δύο ώρες, μέχρι τη δεύτερη στάση για ξεκούραση, το τοπίο άλλαξε και πάλι, αφού οι κλίσεις του εδάφους ήταν συνεχείς, πότε ανηφορικές και πότε κατηφορικές και η βλάστηση ήταν πλέον θαμνώδης με τα περισσότερα φρύγανα της Κρήτης να είναι παντού απλωμένα, τα δέντρα ήταν ελάχιστα, θυμίζοντας και πάλι τις Μαδάρες., φτάνοντας τέλος στο διάσελο της Σελάδας όπου και καθίσαμε για περίπου μισή ώρα, θαυμάζοντας τη μοναδική θέα που μας προσέφερε απλόχερα η κρητική άγρια φύση, προς το Λιβυκό πέλαγος, τη Γαύδο, την παραλία της Σούγιας, το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, το Αποπηγάδι με τις ανεμογεννήτριες και τα χωριά Μάζα, Ροδοβάνι, Καμάρια, Λειβαδάς και Κουστογέρακο.
Προχωρώντας για άλλη μια ώρα περίπου φτάσαμε στην κορφή του Αρμού στα 630 μέτρα και μετά άρχισε η κατηφορική πορεία μέσα από μια κατάφυτη από πεύκα πλαγιά σε ευκολοδιάβατο μονοπάτι προς το γραφικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κοντά στα Καμάρια.
Για μένα αυτό ήταν και το ομορφότερο κομμάτι της πεζοπορίας, περπατώντας μέσα από το πευκόδασος, στην απόλυτη ησυχία, γεμίζοντας με καθαρό αέρα τα πνευμόνια μου και παίρνοντας τις υπέροχες μυρωδιές που ανέδυε το δίκταμο.
Μετά από περίπου 20 λεπτά γύρω στις 14.00 φτάσαμε όλοι στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία (μέσα στο ιερό της εκκλησίας υπάρχει μια νεκροκεφαλή), όπου κάναμε τη μεγάλη στάση του προγράμματος για ξεκούραση για περίπου μια ώρα.
Γύρω στις 15.00 ξεκινήσαμε την επιστροφή προς τη Σούγια, αρχικά για περίπου 2 χιλιόμετρα μέσα από βατό χωματόδρομο και στη συνέχεια μπαίνοντας και πάλι σε περιπατητικό σχετικά δύσκολο μονοπάτι, διασχίζοντας ουσιαστικά το Καμαριανό φαράγγι από ψηλά, σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής ο τόπος ήταν γεμάτος από κουμαριές.
Όσο κατεβαίναμε πολλοί πεζοπόροι χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες με αποτέλεσμα να κινηθούν σε διαφορετικό προσανατολισμό, άλλοι κατέβηκαν στο αμαξωτό δρόμο κατηφορίζοντας  το απότομο κατέβασμα της βουνοπλαγιάς, εγώ προτίμησα πιο συνετά να διασχίσω όλη τη βουνοπλαγιά που χαμήλωνε ολοένα, μέχρι να φτάσουμε λίγο έξω από τη Σούγια με αποτέλεσμα να τερματίσουμε την πεζοπορία μέσα στο χωριό της Σούγιας, τελευταίοι, αλλά πολύ χαρούμενοι που τα καταφέραμε λίγο πριν τις 17.00 το απόγευμα, μετά από 7,5 ώρες κοπιαστικής πορείας, σχεδόν με το που νύχτωσε.
Μείναμε για ένα μικρό ξεμούδιασμα στη Σούγια και λίγο πριν τις 18.00 πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά, υπήρξε μια πρόταση για φαγητό σε ταβέρνα στα Μαράλια, αλλά οι περισσότεροι εξαντλημένοι από την κούραση αντέδρασαν και η πρόταση απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού.
Σημειωτέον ότι για πρώτη φορά ο Ορειβατικός Χανίων πραγματοποίησε τη συγκεκριμένη διαδρομή, η οποία όπως προανέφερα είναι δύσκολη για ένα αρχάριο, κάπως λιγότερο για πιο έμπειρους περιπατητές, ανηφορική στο μεγαλύτερο τμήμα της, έχει αρκετή βλάστηση στην αρχή της ανάβασης προς τον Αρμό και στην πλαγιά απέναντι από το χωριό των Καμαρίων μέχρι τον Προφήτη Ηλία, αλλά και μεγάλα κομμάτια με φρυγανικές εκτάσεις, κάπου το τοπίο γίνεται και ημιαλπικό.
Η καλύτερη εποχή για να πραγματοποιήσεις αυτή τη διαδρομή είναι φθινόπωρο ή άνοιξη, ειδικά το καλοκαίρι δεν ενδείκνυται λόγω ανηφορικής κλίσης του εδάφους και της ζέστης, αλλά και επειδή πουθενά σε όλο το μήκος της δεν υπάρχει μια πηγή με καθαρό νερό.
Όπως προανέφερα το ομορφότερο σημείο της πεζοπορίας είναι το πευκόδασος μετά τη Σελάδα στη βουνοπλαγιά που σε κατεβάζει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κάτω από τα Καμάρια λίγο πριν το Καμαριανό φαράγγι, μια πραγματικά κατάφυτη από πεύκα και κουκουναριές πλαγιά, άξια θαυμασμού και απόλαυσης για το μάτι και για πολλές φωτογραφίες.
Αξίζει πραγματικά η διαδρομή και μπράβο στον ΕΟΣ Χανίων που την έβαλε στο πρόγραμμά του.
Ακολουθούν εικόνες από την εκδρομή: