Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Λάκκοι-φαράγγι Βρυσί-Ζούρβα

Μια πολλή ωραία και χορταστική πεζοπορία είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε με τον Ορειβατικό Σύλλογο Χανίων την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013 στα ορεινά μονοπάτια της επαρχίας Κυδωνίας, στην διαδρομή από τους Λάκκους ως τη Ζούρβα μέσω του φαραγγιού Βρυσί στους πρόποδες των Λευκών Ορέων.
Από τα Χανιά ξεκινήσαμε γύρω στα 50 άτομα νωρίς το πρωί με προορισμό το ορεινό και ιστορικότατο χωριό των Λάκκων, το οποίο βρίσκεται στην οδική αρτηρία που συνδέει τα Χανιά με το οροπέδιο του Ομαλού και το φαράγγι της Σαμαριάς.
Ο καιρός ήταν αρκετά μουντός και βροχερός οπότε είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για το νερό που θα τρώγαμε καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας μας.
Φτάνοντας στους Λάκκους φορέσαμε αδιάβροχα, ισοθερμικά, γάντια, σκούφους κλπ και ξεκινήσαμε την πεζοπορία μέσα από ένα μονοπατάκι που αρχίζει από την πλατεία του χωριού, περνάει μέσα από τις παλιές γειτονιές του, ανάμεσα από παλιά σοκάκια κάτω από τον κεντρικό δρόμο και βαδίζοντας συνεχώς κατηφορικά.
Στην αρχή περπατούσαμε σε παλιά και εγκαταλειμένα καλντερίμια του χωριού ανάμεσα από μερικά σπίτια, αλλά εν συνεχεία βρήκαμε ένα μονοπάτι με έντονα κατηφορική κλίση που σε συνδυασμό με τη βροχή, τη λάσπη και τις ολισθηρές πέτρες έκαναν κάπως δύσκολη την πορεία.
Έπειτα από 30 λεπτά φτάσαμε σε ένα ξέφωτο που έμοιαζε με φαράγγι το οποίο πάει παράλληλα με το φαράγγι Βρυσί.
Στη συνέχεια και εν μέσω ψιλόβροχου βρήκαμε το μονοπάτι που κινείται παράλληλα με το φαράγγι Βρυσί, στο φρύδι της δεξιάς κατακόρυφης πλαγιάς του φαραγγιού, το οποίο παρεπιπτόντως είναι καλοσυντηρημένο, ευδιάκριτο και σχετικά εύκολο στο να περπατηθεί, με μια αισθητή στενότητα όμως.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το μονοπάτι θα ήταν ευκολοδιάβατο, αλλά εξαιτίας της βροχής το χώμα στο κύριο μονοπάτι είχε λασπώσει υπέρ του δέοντος με αποτέλεσμα κάθε λίγο να κολλάμε και να εκνευριζόμαστε.
Παράλληλα βλέπαμε από κάτω και στα αριστερά μας το φαράγγι Βρυσί να απλώνεται μπροστά μας, πολύ όμορφο και με αρκετό πράσινο στην κοίτη του από πεύκα και κυπαρίσσια.
Μόνο η απέναντι πλαγιά του φαραγγιού από ένα σχετικό ύψος πάνω από την κοίτη ήταν άδενδρη φιλοξενώντας κυρίως θάμνους και φρύγανα.
Αντιθέτως η πλαγιά που βαδίζαμε εναλλασόταν ανάμεσα σε δασωμένο μονοπάτι και σε φρυγανότοπους με μικρά πλατώματα.
Παρ' όλη την ταλαιπωρία που είχαμε τραβήξει εξαιτίας της βροχής ευχαριστιόμασταν την ομορφιά του τοπίου και κατ' επέκταση του φαραγγιού που βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας.
Μετά από μια τονωτική στάση για ξεκούραση σε ένα πλάτωμα συνεχίσαμε την πορείας μας για να προσεγγίσουμε το σπήλαιο και την πηγή Βρυσί.
Όσο πλησιάζαμε τις πηγές το μονοπάτι έγινε αισθητά πιο ανηφορικό και κουραστικό, το τοπίο ήταν φτωχότερο σε φυτοκάλυψη, αλλά το φαράγγι συνέχιζε ολοπράσινο μέχρι πάνω.
Μετά από μια ομολογουμένως δίωρη και κουραστική βόλτα πάνω στο μονοπάτι που πηγαίνει παράλληλα με την κοίτη του φαραγγιού Βρυσί, φτάσαμε σε ένα πανέμορφο και ειδυλλιακό τοπίο, στην αρχή του φαραγγιού, εκεί απ' όπου πηγάζει.
Εκεί βρίσκονται το σπήλαιο Βρυσί με τις πηγές του σε ένα αρκετά μεγάλο ύψος από την κοίτη, όπου για να το πλησιάσει κανείς πρέπει να σκαρφαλώσει προσεκτικά ανάμεσα από τους απόκρημνους και ολισθηρούς βράχους.
Επίσης υπάρχουν αρκετοί μικροί καταρράκτες λόγω των κοντινών πηγών, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι από τις συγκεκριμένες πηγές αρδεύονται και υδρεύονται τα χωριά των Λάκκων και της Ζούρβας.
Σε όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας είδαμε αρκετούς θαμμένους και όχι μόνο υδροσωλήνες πάνω στο μονοπάτι καθώς και πηγάδια που εξυπηρετούν το αρδευτικό δίκτυο των δύο χωριών.
Το γεγονός ότι το δίκτυο είναι σχεδιασμένο και σκαμμένο πάνω σε βουνίσιο μονοπάτι, έδωσε την ευκαιρία στους περιπατητές να ανακαλύψουν αυτή την όμορφη περιπατητική γωνιά στη ρίζα της Χανιώτικης Μαδάρας.
Πραγματικά το όλο τοπίο με τους καταρράκτες, τις πηγές και τη μοναδική θέα των απόκρημνων βράχων από ψηλά σπανίζει από ομορφιά, όντας το ωραιότερο κομμάτι της κυριακάτικης πεζοπορίας, όπου ασφαλώς τραβήχτηκαν αρκετές φωτογραφίες.
Μετά λοιπόν από το ευχάριστο αυτό διάλειμμα και ξεπερνώντας ένα αρκετά επικίνδυνο και απόκρημνο πέρασμα λίγο μετά τις πηγές πήραμε το μονοπάτι με τελικό προορισμό μας το χωριό της Ζούρβας, σε απόσταση χοντρικώς δύο ωρών από τις πηγές του φαραγγιού.
Ακολούθως συνεχίσαμε σε ένα καλογραμμένο μονοπάτι ανάμεσα από πευκοδάσος, πηγαίνοντας ξανά παράλληλα με την κοίτη του φαραγγιού, αλλά αυτή τη φορά σε αρκετά χαμηλότερο ύψος, ουσιαστικά είχαμε μεταβεί στην απέναντι πλαγιά του φαραγγιού, σε σχέση με αυτή που βαδίζαμε πριν φτάσουμε στο σπήλαιο Βρυσί.
Αυτό το κομμάτι της πεζοπορίας ήταν ασφαλώς ομορφότερο από το αρχικό, διότι βαδίζαμε μέσα στο καταπράσινο μονοπάτι, ανάμεσα από τα πεύκα, ενώ βλέπαμε παράλληλα από κάτω τη δασωμένη κοίτη του φαραγγιού και απέναντι τις δασωμένες ρεματιές.
Μετά από μισή ώρα όμως ο βαθμός δυσκολίας του μονοπατιού αυξήθηκε κατακόρυφα, αφού έγινε πολύ ανηφορικό, σε κακοτράχαλο πέτρωμα, με σοβαρή ανηφορική κλίση λόγω του ότι ανεβαίναμε συνεχώς σε υψόμετρο, αφήνοντας συνεχώς πίσω μας το φαράγγι Βρυσί.
Επίσης παντού στο μονοπάτι ήταν εμφανή τα σημάδια του αρδευτικού δικτύου, με σωλήνες ημιθαμμένους, αλλά και παραπεταμένους τριγύρω στο μονοπάτι και το δάσος, κάτι που σαφώς δεν τιμά αυτούς που τους παράτησαν εκεί πέρα, προξενώντας μια αρνητική εντύπωση σε όποιον το έβλεπε.
Όσο ανεβαίναμε υψόμετρο βλέπαμε από πίσω περήφανο και αγέρωχο το υπέρχο φαράγγι Βρυσί να απλώνεται ανάμεσα στις δύο τεράστιες και κατάφυτες από πεύκα πλαγιές που το περικλείουν, απρόσιτο για τον απλό πεζοπόρο χωρίς τη χρήση ειδικού καταρριχητικού εξοπλισμού, λόγω της αγριότητας και της μορφολογίας του, έχοντας αρκετά ραπέλ για τους λάτρεις του είδους.
Φτάνοντας ακολούθως σε ένα υψόμετρο περίπου 700 μέτρων από τη θάλασσα, αφήσαμε οριστικά πίσω μας το φαράγγι Βρυσί και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε σε ένα κατηφορικό μονοπάτι, το οποίο ήταν σε μέτρια κατάσταση από πλευράς συντήρησης, σχετικά δύσκολο, με αρκετή όμως λάσπη λόγω της βροχής που έπεφτε συνεχώς επί 6 ώρες, με μικρά διαλείμματα μετατρέποντας την πεζοπορία σε ένα μικρό μαρτύριο.
Ανάλογα αδιάφορο ήταν και το όλο τοπίο τριγύρω, αφού επί αρκετή ώρα προχωρούσαμε δίπλα από ένα συρματοπλεγμένο μονοπάτι, ενώ και τα γύρω υψίπεδα ήταν ακάλυπτα, φιλοξενώντας μόνο αγκαθωτούς θάμνους και φρύγανα.
Πάντως είχαμε απρόσκοπτη θέα προς τη Ζούρβα, το Κρητικό πέλαγος μέχρι τη Σπάθα στο βάθος, ενώ προς τα τέλη του μονοπατιού ξαναμπήκαμε και πάλι σε ένα δασωμένο μονοπάτι.
Λίγο πριν φτάσουμε στη Ζούρβα, βγήκαμε σε ένα χωματόδρομο και αφού ξεπλυθήκαμε και καθαριστήκαμε από τις λάσπες, τον ακολουθήσαμε μέχρι να καταλήξουμε στη Ζούρβα.
Τέλος αφού καθίσαμε για ένα δίωρο στη φημισμένη ταβέρνα του χωριού την Αιμιλία, απολαμβάνοντας παραδοσιακούς χωριάτικους μεζέδες, επιστρέψαμε γύρω στις 6 το απόγευμα πίσω στα Χανιά.
Σε γενικά πλαίσια ήταν από τις πιο κουραστικές εκδρομές που έχω συμμετάσχει στον Ορειβατικό, τόσο λόγω μορφολογίας του πεζοπορικού μονοπατιού, όσο και λόγω των καρικών συνθηκών και των αποτελεσμάτων της στο έδαφος (λάσπη), που σε αρκετά σημεία σου προκαλούσε εκνευρισμό.
Μακράν το ομορφότερο σημείο της πεζοπορίας ήταν το σπήλαιο με τις πηγές Βρυσί στη μέση της προγραμματισμένης πορείας, το φαράγγι Βρυσί από ψηλά έδειχνε αρκετά ενδιαφέρον και καταπράσινο, ενώ το γεγονός ότι είναι απρόσιτο για τους κοινούς πεζοπόρους αποτελεί από μόνο του μια πρόκληση για ενδεχόμενη διάσχιση με τον ανάλογο εξοπλισμό στο απώτερο μέλλον.

Παρακάτω παρουσιάζω πλήθος φωτογραφιών από την πεζοπορική δραστηριότητα.

Περπατώντας στο μονοπάτι πάνω από το φαράγγι Βρυσί με προορισμό το ομώνυμο σπήλαιο με τις πηγές.























































Στο σπήλαιο και τις πηγές Βρυσί εκεί όπου πηγάζει το φαράγγι Βρυσί με τους ειδυλλιακούς καταρράκτες.





























Συνεχίζοντας από τις πηγές στο μονοπάτι προς το χωριό Ζούρβα απολαμβάνοντας τις όμορφες καταπράσινες στιγμές που μας χάρισε το φαράγγι Βρυσί.