Μονοήμερη ορειβατική δραστηριότητα οργάνωσε την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων καλύπτοντας την πεζοπορική διαδρομή Σούγια-Αρμός-Σελάδα-Καμάρια στην επαρχία Σελίνου στα Χανιά.
Ξεκινώντας πολύ πρωί από τα Χανιά και μετά από δίωρο ταξίδι μέχρι τη Σούγια, ξεκινήσαμε την πεζοπορία περίπου στις 9.30 το πρωί από τη φημισμένη παραλία της Σούγιας για τη διάσχιση της κορυφογραμμής του Αρμού που προβλεπόταν δύσκολη με βαθμό δυσκολίας στο 3.
Στην αρχή της πεζοπορίας η διαδρομή ήταν ανηφορική για περίπου 2 ώρες μέσα από το φαράγγι της Λισσού με πρίνους, πλατάνια, πεύκα, κουκουναριές, δρυς, σφάκες, άλλους θάμνους υπό την επιβλητική ματιά των θεόρατων βράχων που κάλυπταν το δασοσκέπαστο μονοπάτι.
Το φαράγγι ήταν σχετικά προσπελάσιμο, κάπως κακοτράχαλο και πολύ ανηφορικό με αποτέλεσμα όποιος δεν είχε καλή φυσική κατάσταση να καθυστερεί, χάνοντας την επαφή του με το κύριο σώμα των πεζοπόρων.
Μετά από την σχεδόν δίωρη ανάβαση μέσα από τα τυπικά δασωμένα αυτά μέρη και όσο το υψόμετρο ανέβαινε, το φυσικό τοπίο, άνοιξε και άπλωσε, αφού πλέον το έδαφος ήταν πιο επίπεδο με πολλά μικρά οροπέδια και πλατώματα, η βλάστηση από τα πεύκα αραίωσε πολύ με διάσπαρτα τα δέντρα παντού και εμφανίστηκε το κλασσικό φρυγανικό τοπίο των κρητικών βουνών.
Κάναμε μια μεγάλη στάση για ξεκούραση σε υψόμετρο 450 μέτρων με την θέα πραγματικά να αποζημιώνει το μάτι, με την υπέροχη παραλία της Σούγιας να μοιάζει μικροσκοπική από ψηλά, αλλά και πιο πέρα στη νότια ακτογραμμή της Κρήτης και το Λιβυκό πέλαγος, τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα να φαίνονται πολύ καθαρά, λόγω της καλοκαιρίας.
Μέχρι εκείνο το σημείο, η συνεχής ανάβαση και η ζέστη μας κούρασαν κάπως γι αυτό και πραγματοποιήσαμε 2-3 στάσεις για ξεκούραση, αλλά δε μας ένοιαζε και πολύ, επειδή η θέα και το τοπίο μας αποζημίωσαν με το παραπάνω.
Συνεχίζοντας τη διάσχιση της κορυφογραμμής του Αρμού περπατήσαμε για ακόμα δύο ώρες, μέχρι τη δεύτερη στάση για ξεκούραση, το τοπίο άλλαξε και πάλι, αφού οι κλίσεις του εδάφους ήταν συνεχείς, πότε ανηφορικές και πότε κατηφορικές και η βλάστηση ήταν πλέον θαμνώδης με τα περισσότερα φρύγανα της Κρήτης να είναι παντού απλωμένα, τα δέντρα ήταν ελάχιστα, θυμίζοντας και πάλι τις Μαδάρες., φτάνοντας τέλος στο διάσελο της Σελάδας όπου και καθίσαμε για περίπου μισή ώρα, θαυμάζοντας τη μοναδική θέα που μας προσέφερε απλόχερα η κρητική άγρια φύση, προς το Λιβυκό πέλαγος, τη Γαύδο, την παραλία της Σούγιας, το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, το Αποπηγάδι με τις ανεμογεννήτριες και τα χωριά Μάζα, Ροδοβάνι, Καμάρια, Λειβαδάς και Κουστογέρακο.
Προχωρώντας για άλλη μια ώρα περίπου φτάσαμε στην κορφή του Αρμού στα 630 μέτρα και μετά άρχισε η κατηφορική πορεία μέσα από μια κατάφυτη από πεύκα πλαγιά σε ευκολοδιάβατο μονοπάτι προς το γραφικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κοντά στα Καμάρια.
Για μένα αυτό ήταν και το ομορφότερο κομμάτι της πεζοπορίας, περπατώντας μέσα από το πευκόδασος, στην απόλυτη ησυχία, γεμίζοντας με καθαρό αέρα τα πνευμόνια μου και παίρνοντας τις υπέροχες μυρωδιές που ανέδυε το δίκταμο.
Μετά από περίπου 20 λεπτά γύρω στις 14.00 φτάσαμε όλοι στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία (μέσα στο ιερό της εκκλησίας υπάρχει μια νεκροκεφαλή), όπου κάναμε τη μεγάλη στάση του προγράμματος για ξεκούραση για περίπου μια ώρα.
Γύρω στις 15.00 ξεκινήσαμε την επιστροφή προς τη Σούγια, αρχικά για περίπου 2 χιλιόμετρα μέσα από βατό χωματόδρομο και στη συνέχεια μπαίνοντας και πάλι σε περιπατητικό σχετικά δύσκολο μονοπάτι, διασχίζοντας ουσιαστικά το Καμαριανό φαράγγι από ψηλά, σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής ο τόπος ήταν γεμάτος από κουμαριές.
Όσο κατεβαίναμε πολλοί πεζοπόροι χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες με αποτέλεσμα να κινηθούν σε διαφορετικό προσανατολισμό, άλλοι κατέβηκαν στο αμαξωτό δρόμο κατηφορίζοντας το απότομο κατέβασμα της βουνοπλαγιάς, εγώ προτίμησα πιο συνετά να διασχίσω όλη τη βουνοπλαγιά που χαμήλωνε ολοένα, μέχρι να φτάσουμε λίγο έξω από τη Σούγια με αποτέλεσμα να τερματίσουμε την πεζοπορία μέσα στο χωριό της Σούγιας, τελευταίοι, αλλά πολύ χαρούμενοι που τα καταφέραμε λίγο πριν τις 17.00 το απόγευμα, μετά από 7,5 ώρες κοπιαστικής πορείας, σχεδόν με το που νύχτωσε.
Μείναμε για ένα μικρό ξεμούδιασμα στη Σούγια και λίγο πριν τις 18.00 πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά, υπήρξε μια πρόταση για φαγητό σε ταβέρνα στα Μαράλια, αλλά οι περισσότεροι εξαντλημένοι από την κούραση αντέδρασαν και η πρόταση απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού.
Σημειωτέον ότι για πρώτη φορά ο Ορειβατικός Χανίων πραγματοποίησε τη συγκεκριμένη διαδρομή, η οποία όπως προανέφερα είναι δύσκολη για ένα αρχάριο, κάπως λιγότερο για πιο έμπειρους περιπατητές, ανηφορική στο μεγαλύτερο τμήμα της, έχει αρκετή βλάστηση στην αρχή της ανάβασης προς τον Αρμό και στην πλαγιά απέναντι από το χωριό των Καμαρίων μέχρι τον Προφήτη Ηλία, αλλά και μεγάλα κομμάτια με φρυγανικές εκτάσεις, κάπου το τοπίο γίνεται και ημιαλπικό.
Η καλύτερη εποχή για να πραγματοποιήσεις αυτή τη διαδρομή είναι φθινόπωρο ή άνοιξη, ειδικά το καλοκαίρι δεν ενδείκνυται λόγω ανηφορικής κλίσης του εδάφους και της ζέστης, αλλά και επειδή πουθενά σε όλο το μήκος της δεν υπάρχει μια πηγή με καθαρό νερό.
Όπως προανέφερα το ομορφότερο σημείο της πεζοπορίας είναι το πευκόδασος μετά τη Σελάδα στη βουνοπλαγιά που σε κατεβάζει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κάτω από τα Καμάρια λίγο πριν το Καμαριανό φαράγγι, μια πραγματικά κατάφυτη από πεύκα και κουκουναριές πλαγιά, άξια θαυμασμού και απόλαυσης για το μάτι και για πολλές φωτογραφίες.
Αξίζει πραγματικά η διαδρομή και μπράβο στον ΕΟΣ Χανίων που την έβαλε στο πρόγραμμά του.
Ακολουθούν εικόνες από την εκδρομή:
Ξεκινώντας πολύ πρωί από τα Χανιά και μετά από δίωρο ταξίδι μέχρι τη Σούγια, ξεκινήσαμε την πεζοπορία περίπου στις 9.30 το πρωί από τη φημισμένη παραλία της Σούγιας για τη διάσχιση της κορυφογραμμής του Αρμού που προβλεπόταν δύσκολη με βαθμό δυσκολίας στο 3.
Στην αρχή της πεζοπορίας η διαδρομή ήταν ανηφορική για περίπου 2 ώρες μέσα από το φαράγγι της Λισσού με πρίνους, πλατάνια, πεύκα, κουκουναριές, δρυς, σφάκες, άλλους θάμνους υπό την επιβλητική ματιά των θεόρατων βράχων που κάλυπταν το δασοσκέπαστο μονοπάτι.
Το φαράγγι ήταν σχετικά προσπελάσιμο, κάπως κακοτράχαλο και πολύ ανηφορικό με αποτέλεσμα όποιος δεν είχε καλή φυσική κατάσταση να καθυστερεί, χάνοντας την επαφή του με το κύριο σώμα των πεζοπόρων.
Μετά από την σχεδόν δίωρη ανάβαση μέσα από τα τυπικά δασωμένα αυτά μέρη και όσο το υψόμετρο ανέβαινε, το φυσικό τοπίο, άνοιξε και άπλωσε, αφού πλέον το έδαφος ήταν πιο επίπεδο με πολλά μικρά οροπέδια και πλατώματα, η βλάστηση από τα πεύκα αραίωσε πολύ με διάσπαρτα τα δέντρα παντού και εμφανίστηκε το κλασσικό φρυγανικό τοπίο των κρητικών βουνών.
Κάναμε μια μεγάλη στάση για ξεκούραση σε υψόμετρο 450 μέτρων με την θέα πραγματικά να αποζημιώνει το μάτι, με την υπέροχη παραλία της Σούγιας να μοιάζει μικροσκοπική από ψηλά, αλλά και πιο πέρα στη νότια ακτογραμμή της Κρήτης και το Λιβυκό πέλαγος, τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα να φαίνονται πολύ καθαρά, λόγω της καλοκαιρίας.
Μέχρι εκείνο το σημείο, η συνεχής ανάβαση και η ζέστη μας κούρασαν κάπως γι αυτό και πραγματοποιήσαμε 2-3 στάσεις για ξεκούραση, αλλά δε μας ένοιαζε και πολύ, επειδή η θέα και το τοπίο μας αποζημίωσαν με το παραπάνω.
Συνεχίζοντας τη διάσχιση της κορυφογραμμής του Αρμού περπατήσαμε για ακόμα δύο ώρες, μέχρι τη δεύτερη στάση για ξεκούραση, το τοπίο άλλαξε και πάλι, αφού οι κλίσεις του εδάφους ήταν συνεχείς, πότε ανηφορικές και πότε κατηφορικές και η βλάστηση ήταν πλέον θαμνώδης με τα περισσότερα φρύγανα της Κρήτης να είναι παντού απλωμένα, τα δέντρα ήταν ελάχιστα, θυμίζοντας και πάλι τις Μαδάρες., φτάνοντας τέλος στο διάσελο της Σελάδας όπου και καθίσαμε για περίπου μισή ώρα, θαυμάζοντας τη μοναδική θέα που μας προσέφερε απλόχερα η κρητική άγρια φύση, προς το Λιβυκό πέλαγος, τη Γαύδο, την παραλία της Σούγιας, το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, το Αποπηγάδι με τις ανεμογεννήτριες και τα χωριά Μάζα, Ροδοβάνι, Καμάρια, Λειβαδάς και Κουστογέρακο.
Προχωρώντας για άλλη μια ώρα περίπου φτάσαμε στην κορφή του Αρμού στα 630 μέτρα και μετά άρχισε η κατηφορική πορεία μέσα από μια κατάφυτη από πεύκα πλαγιά σε ευκολοδιάβατο μονοπάτι προς το γραφικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κοντά στα Καμάρια.
Για μένα αυτό ήταν και το ομορφότερο κομμάτι της πεζοπορίας, περπατώντας μέσα από το πευκόδασος, στην απόλυτη ησυχία, γεμίζοντας με καθαρό αέρα τα πνευμόνια μου και παίρνοντας τις υπέροχες μυρωδιές που ανέδυε το δίκταμο.
Μετά από περίπου 20 λεπτά γύρω στις 14.00 φτάσαμε όλοι στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία (μέσα στο ιερό της εκκλησίας υπάρχει μια νεκροκεφαλή), όπου κάναμε τη μεγάλη στάση του προγράμματος για ξεκούραση για περίπου μια ώρα.
Γύρω στις 15.00 ξεκινήσαμε την επιστροφή προς τη Σούγια, αρχικά για περίπου 2 χιλιόμετρα μέσα από βατό χωματόδρομο και στη συνέχεια μπαίνοντας και πάλι σε περιπατητικό σχετικά δύσκολο μονοπάτι, διασχίζοντας ουσιαστικά το Καμαριανό φαράγγι από ψηλά, σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής ο τόπος ήταν γεμάτος από κουμαριές.
Όσο κατεβαίναμε πολλοί πεζοπόροι χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες με αποτέλεσμα να κινηθούν σε διαφορετικό προσανατολισμό, άλλοι κατέβηκαν στο αμαξωτό δρόμο κατηφορίζοντας το απότομο κατέβασμα της βουνοπλαγιάς, εγώ προτίμησα πιο συνετά να διασχίσω όλη τη βουνοπλαγιά που χαμήλωνε ολοένα, μέχρι να φτάσουμε λίγο έξω από τη Σούγια με αποτέλεσμα να τερματίσουμε την πεζοπορία μέσα στο χωριό της Σούγιας, τελευταίοι, αλλά πολύ χαρούμενοι που τα καταφέραμε λίγο πριν τις 17.00 το απόγευμα, μετά από 7,5 ώρες κοπιαστικής πορείας, σχεδόν με το που νύχτωσε.
Μείναμε για ένα μικρό ξεμούδιασμα στη Σούγια και λίγο πριν τις 18.00 πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά, υπήρξε μια πρόταση για φαγητό σε ταβέρνα στα Μαράλια, αλλά οι περισσότεροι εξαντλημένοι από την κούραση αντέδρασαν και η πρόταση απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού.
Σημειωτέον ότι για πρώτη φορά ο Ορειβατικός Χανίων πραγματοποίησε τη συγκεκριμένη διαδρομή, η οποία όπως προανέφερα είναι δύσκολη για ένα αρχάριο, κάπως λιγότερο για πιο έμπειρους περιπατητές, ανηφορική στο μεγαλύτερο τμήμα της, έχει αρκετή βλάστηση στην αρχή της ανάβασης προς τον Αρμό και στην πλαγιά απέναντι από το χωριό των Καμαρίων μέχρι τον Προφήτη Ηλία, αλλά και μεγάλα κομμάτια με φρυγανικές εκτάσεις, κάπου το τοπίο γίνεται και ημιαλπικό.
Η καλύτερη εποχή για να πραγματοποιήσεις αυτή τη διαδρομή είναι φθινόπωρο ή άνοιξη, ειδικά το καλοκαίρι δεν ενδείκνυται λόγω ανηφορικής κλίσης του εδάφους και της ζέστης, αλλά και επειδή πουθενά σε όλο το μήκος της δεν υπάρχει μια πηγή με καθαρό νερό.
Όπως προανέφερα το ομορφότερο σημείο της πεζοπορίας είναι το πευκόδασος μετά τη Σελάδα στη βουνοπλαγιά που σε κατεβάζει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία κάτω από τα Καμάρια λίγο πριν το Καμαριανό φαράγγι, μια πραγματικά κατάφυτη από πεύκα και κουκουναριές πλαγιά, άξια θαυμασμού και απόλαυσης για το μάτι και για πολλές φωτογραφίες.
Αξίζει πραγματικά η διαδρομή και μπράβο στον ΕΟΣ Χανίων που την έβαλε στο πρόγραμμά του.
Ακολουθούν εικόνες από την εκδρομή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου