Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Κώστας Μουντάκης - Μυλωνάδες και μαζώχτρες

Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο είναι η δεδομένη μου αδυναμία στη φωνή, τα τραγούδια και τη λύρα του μεγάλου Ρεθυμνιώτη καλλιτέχνη Κώστα Μουντάκη ή Μουντόκωστα από την Αλφά Ρεθύμνου, ενός από τους θρύλους της κρητικής παραδοσιακής μουσικής, από τη γενιά των μεγάλων μουσικών που μεγαλούργησαν στην Κίσσαμο, μαζί με τον Κουτσουρέλη, το Ναύτη ή Κωστή Παπαδάκη και το Χάρχαλη.
Η φωνή του είναι το κάτι άλλο, τα λόγια είναι περιττά και δε μπορούν αν περιγράψουν τη χαρά που νιώθω όταν τον ακούω στα αθάνατα ακούσματά του.
Δεύτερη αφορμή για να αναρτήσω το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ότι μόλις σήμερα τελείωσα το μάζεμα των ελιών, η αλήθεια είναι ότι φέτος η παραγωγή ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με πέρυσι που είχε βεντέμα, λόγω του δάκου κυρίως όμως λόγω των συχνών βροχών που έπεσαν το Μάιο, με συνέπεια να καταστραφεί μεγάλο μέρος των καρποφοριών των δέντρων, ενώ αν προσθέσουμε και τις ανύπαρκτους δολωματικούς ψεκασμούς που έπρεπε να γίνουν το καλοκαίρι και είτε ματαιώθηκαν είτε καθυστέρησαν πολύ, έφεραν το σύνολο της παραγωγής σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Τι συμπεραίνουμε από όλα αυτά;
Ότι και φέτος η τιμή του λαδιού θα είναι σε εξευτελιστικές τιμές για τους παραγωγούς, οι συνολικές εξαγωγές θα είναι ξανά ελάχιστες την ώρα που εισάγουμε αμφίβολης ποιότητας λάδια από το εξωτερικό κι ας έχει χαρακτηριστεί το ελληνικό λάδι και ιδιαίτερα το κρητικό ως έξτρα παρθένο και Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης, δηλαδή το καλύτερο στον κόσμο.
Είδα πολλούς Έλληνες που τα προηγούμενα χρόνια δεν ήθελαν να βλέπουν τις ελιές ούτε ζωγραφιστές να αναγκάζονται να τις μαζέψουν, διότι τους ανάγκασε η κρίση να το κάνουν αφού δεν είχαν λεφτά για να προσλάβουν μετανάστες για να κάνουν τη δουλειά, όπως άλλα χρόνια.
Προσωπικά εγώ πήρα μια Βουλγάρα, που ήταν πολύ γρήγορη και αποτελεσματική στη δουλειά της, δουλεύοντας για 2 άντρες και με τη βοήθεια του πατέρα μου, καταφέραμε να μαζέψουμε όλες τις ελιές στο χρόνο ρεκόρ των 12 ημερών με τρεις μέρες ξεκούρασης, πρώτον γιατί δουλέψαμε όλοι κοπιαστικά και αρκετά και δεύτερον γιατί τα δέντρα στα περισσότερα λιόφυτα δεν είχαν σοβαρή παραγωγή.
Τουλάχιστον βγήκαν τα έξοδα των ραβδιστικών και βγάλαμε και το λάδι της επόμενης χρονιάς, έστω για όσο αυτό φτάσει να καλύψει τις ανάγκες, το οποίο σίγουρα ξέρω ότι είναι βιολογικό και απόλυτα καθαρό, χωρίς ίχνος φυτοφαρμάκων και ψεκασμάτων.
Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά με καλύτερη παραγωγή και περισσότερο μεράκι για δουλειά, γιατί το να κυνηγάς φούντες με λίγες ελιές πάνω στο δέντρο είναι εκνευριστικό, αλλά το να ραβδίζεις και να πέφτουν βροχή οι ελιές πάνω στα δίχτυα είναι ευλογία και σημαίνει ότι οι κόποι σου ανταμείφθηκαν από τη φύση που σου προσφέρει απλόχερα και χωρίς αντάλλαγμα τα παρθένα της προϊόντα, αρκεί να τη σέβεσαι κι εσύ κάπου κάπου.

1 σχόλιο:

Δάφνη Χρονοπούλου είπε...

Χαρά κι ένα μεγάλο ουφ τούτη η ανάρτηση. Έχω μιά ελιά στον κήπο μου στη Μύκονο, (μια μόνο & παλιά αλλά όχι μαγευτικά γέρικη) κι αυτή η μια δίνει ελιές μικρούλες μαύρες κυκλαδίτικες, για όλο το χρόνο & τα δώρα μας. Ερασιτεχνικά δηλαδή, θα πείτε.
Αθηναία είμαι κι απολαμβάνω δέκα χρόνια τώρα την απόφαση να φύγω από το κέντρο της Αθήνας.
Τι σας τα λέω αυτά; Είναι που τρόμαξα πριν λίγες μέρες που είδα στην τηλεόραση έναν Κρητικό όλο καμάρι να δείχνει ένα μεγάλο κτήμα ολόγυμνο και να γελά ως τ' αυτιά. Ξερρίζωσε, εξηγούσε, τις ελιές κι έβαλε αλόη. Ναί, αλόη. Που βγαίνει παντού στην Ελλάδα, όλοι έχουμε & χρησιμοποιείται στη βιομηχανία καλλυντικών. & κόμπαζε πως δίχως κόπο θα βγάλει 40.000 φέτος.
Τρόμαξα πολύ. Η αλόη φέτος ίσως δίνει αυτά, του χρόνου άλλα τόσα. Μα αν κοίταζε πίσω θα έβλεπε πως ο λόγος που οι τόποι μας ήταν πάντα κατοικημένοι είναι που είχαμε αμπέλι & ελιά. Η αλόη του θα εξαρτάται από το βιομήχανο κι αν εκείνος βρεί φθηνότερη στην Κίνα,π.χ. (που θα βρει) τι θα τρώνε τα παιδιά & τα εγγόνια τού παλαβού; 7 δις γίναμε & δε θα τραφούμε με κάκτους...
Γι αυτό πιάνο εδώ το χώρο σας. Τον είχα στο νου μου κι η ανάρτησή σας με καθησύχασε. Κάποιοι έχουν ακόμα μυαλό, κάποιοι δεν τρέχουν για τις αρπαχτές..
_______Κι ένα Υ.Γ. : προσωπικά δεν το 'χω αλλά αν κανείς αγαπά τη συνωμοσιολογία κι ασχολείται λιγάκι με τον πόλεμο των σπόρων (τζούφια για να αγοράζει ο αγρότης κάθε χρόνο) θα συνδυάσει την περίπτωση του αλοοκαλλιεργητή με των αντίστοιχων της Ν. Ιταλίας που έπεσαν σε άλλη μόδα: Τις πουλάνε τις αιωνόβιες ελιές κι έρχονται οι πολυεκατομμυριούχοι από άλλα μέρη της γης & τις ξερριζώνουν με έξοδα & προσοχή & τις μεταφυτεύουν σε καινούργια σπίτια για κήπους. Κι εκεί τα ίδια δηλαδή: Κάποιοι πέφτουν στην παγίδα της αρπαχτής & ξερριζώνουν το μέλλον τους.
Γι αυτό ήθελα να θυμίσω πως δεν έχουμε πάντα ειρήνη & βιομηχάνους. Κι ακόμα θα ήθελα να πω πως η γη 'μας' δεν είναι δική μας― δικοί Της είμαστε & έχουμε χρέος να τη φροντίζουμε γι αυτούς που θα 'ρθουν.
Καλημέρα κι ευχαριστώ που μου φτάξατε τη διάθεση.