Φαράγγι Αυλάκι - Ακρωτήρι Χανίων

Ένα πολύ όμορφο και συνάμα άγριο φαράγγι, είχα περάσει τον περασμένο Σεπτέμβρη με ένα φίλο, το φαράγγι του Αυλακιού, αλλά μόνο σήμερα το θυμήθηκα και αποφάσισα να γράψω γι΄αυτό και να δημοσιεύσω φωτογραφίες από την συγκεκριμένη ορειβατική δραστηριότητα.
Το ιστορικό και παράλληλα θρησκευτικό αυτό φαράγγι βρίσκεται 18 χιλιόμετρα ανατολικά από τα Χανιά, ξεκινώντας από την ιστορική Μονή Γουβερνέτου στους πρόποδες του όρους Σκλόκα στο Ακρωτήρι.
Στην αρχή το μονοπάτι που οδηγεί προς την κοίτη του φαραγγιού είναι ένα έντονα κατηφορικό καλντερίμι που οδηγεί στον επιβλητικό Αρκουδόσπηλιο ή σπήλαιο της Αρκούδας με το αρχαίο ιερό της Αρτέμιδος, σπήλαιο στο οποίο η οροφή του είναι μαύρη από τις φωτιές που ανάβουν την ημέρα της γιορτής του ναού που βρίσκεται στην είσοδο του σπηλαίου.
Η κατάβαση μέχρι τη σπηλιά της Αρκούδας διαρκεί περίπου ένα τέταρτο και μετά συνεχίζοντας την πορεία προς την κοίτη του φαραγγιού, το μονοπάτι γίνεται πιο κακοτράχαλο και απόκρημνο, αλλά με μια μοναδική θέα προς τη θάλασσα, το επικείμενο φαράγγι, τις σπηλιές των μοναχών που ασκήτευαν εκεί μέσα.
Φτάνοντας στον πάτο του φαραγγιού ο πεζοπόρος έχει δύο επιλογές, η πρώτη είναι να συνεχίσει προς την ιστορική Μονή Καθολικού, το αρχαιότερο μοναστήρι της Κρήτης με τη σπηλιά του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη και η δεύτερη εναλλακτική είναι να συνεχίσει προς την έξοδο του φαραγγιού στη θάλασσα.
Εγώ με το συνοδοιπόρο μου ακολουθήσαμε τη δεύτερη διαδρομή νομίζοντας ότι θα βγαίναμε στη Μονή Καθολικού, καθώς αυτόν είχαμε θέσει ως αρχικό σκοπό της εκδρομής, αλλά τελικώς καταλήξαμε στην άλλη μεριά, δηλαδή στη θάλασσα.
Καθόλου βεβαίως δε μας χάλασε η συγκεκριμένη διαδρομή καθώς η πορεία μέχρι τη θάλασσα είναι επιβλητική και σπάνιας ομορφιάς, με τους θεόρατους κάθετους βράχους να απλώνονται πάνω από το κεφάλι σου, σχηματίζοντας ένα πελώριο τείχος δεξιά και αριστερά.
Δεν έχει καλοσχηματισμένο μονοπάτι με πολλές πέτρες και κοτρόνια στο κεντρικό μονοπάτι, με αποτέλεσμα όποιος δεν είναι έμπειρος περιπατητής να αντιμετωπίζει δυσκολίες, αλλά δεν έχει μεγάλη διάρκεια η πορεία μέχρι τον τερματισμό στη θάλασσα.
Εκεί στην έξοδο του φαραγγιού υπάρχουν κάποιες σπηλιές με εικόνες αγίων μάλιστα, όπου πολλοί μοναχοί ασκήτευαν μακριά από τους ενοχλητικούς, καθώς το δυσπρόσιτο της περιοχής τους το επέτρεπε.
Επίσης εκεί σχηματίζεται ένα μικρό φιορδ με καταγάλανα και κρυστάλλινα νερά, όπου όποιος τολμηρός το επιχειρήσει κάνει και ένα μπανάκι, εμείς πετύχαμε ένα ζευγαράκι τότε, ενώ υπάρχουν ακόμα ένα μικρό λιμανάκι όπου ελλιμένιζαν τις βάρκες τους οι μοναχοί του Καθολικού και της Μονής Γουβερνέτου, ένα πηγάδι και ένα νταμάρι από όπου έπαιρναν τα οικοδομικά υλικά οι μοναχοί του Γουβερνέτου.
Πάντως το φαράγγι δεν είναι προσβάσιμο από την αρχή του, αλλά το μονοπάτι που ξεκινάει από τη Μονή Γουβερνέτου διέρχεται παράλληλα με τις πλευρές του φαραγγιού και στη συνέχεια συναντιέται με αυτό.
Όποιος δεν το έχει επισκεφθεί καλό είναι να το κάνει, το καλοκαίρι βεβαίως ή το φθνόπωρο γιατί τώρα όποιος μπει εκεί μέσα είναι χαμένος από χέριαν αποκλειστεί, γιατί ούτε το κινητό έχει σήμα, ούτε κάποια πηγή για νερό υπάρχει.
Το φαράγγι αυτό είναι σχετικά άγνωστο στους περισσότερους, αλλά πολύ δύσβατο, άγριο, επιβλητικό και ταυτόχρονα πανέμορφο άσχετα αν δεν έχει μεγάλη φυτοκάλυψη, φιλοξενώντας όλα τα φρύγανα της κρητικής φύσης.
Εκείνη την ημέρα παραλίγο να χαθούμε με το φίλο μου, γιατί χάσαμε τον προορισμό μας, αλλά η μικρή εμπειρία που έχω από τέτοιες πορείες μας έβγαλε από το αδιέξοδο, γιατί είχα βάλει μερικά σημάδια, περνώντας σαν τα αγρίμια μέσα από πυκνά φυτά μέχρι να βρεθούμε και πάλι στο ανηφορικό μονοπάτι της επιστροφής για την Μονή Γουβερνέτου, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι.
Η αλήθεια είναι ότι τα χρειαστήκαμε λίγο, γιατί βράδυαζε, αλλά τελικώς τα καταφέραμε και ήταν σίγουρα μια μοναδική εμπειρία τόσο από επισκεψιμότητα, όσο και από την πορεία μας.
Παρακάτω δημοσιεύω και πολλές φωτογραφίες από το φαράγγι, το μονοπάτι, αλλά και την κατάληξή του στη θάλασσα.