Σελινιώτικος Γύρος Ομαλού - Κουστογέρακο.

Μονοήμερη ορειβατική δραστηριότητα πραγματοποίησε χτες Κυριακή 12 Φεβρουαρίου ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων στη διαδρομή από το Σελινιώτικο Γύρο του Ομαλού μέχρι το ορεινό χωριό Κουστογέρακο.
Ξεκινήσαμε στις 8 το πρωί από την οδό Τζανακάκη με φίσκα το λεωφορείο και τον καιρό να είναι ιδανικός για τον Ομαλό, όχι από την κλασσική διαδρομή, αλλά περνώντας από τα πολλά πορτοκαλοχώρια των Χανίων και στη διασταύρωση με τη Σούγια πήραμε το δρόμο για Ομαλό μήκους 10 χιλιομέτρων.
Η εκκίνηση της πορείας έγινε από την περιοχή των Αγίων Θεοδώρων στο κέντρο του οροπεδίου του Ομαλού σε υψόμετρο 1200 μέτρων, ενώ καθόλη τη διάρκεια της ανάβασης στον Ομαλό βλέπαμε στις άκρες του δρόμου καλοσχηματισμένα και μεγάλα κομμάτια χιονιού και πάγου και τις κορυφές των Λευκών Ορέων κατάλευκες.
Αρχικά πήραμε το ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, που προφανώς εξυπηρετεί τους βοσκούς για τις στάνες τους, ανηφορικό, όπου μόνο σε λίγα σημεία ήταν εμφανές, γιατί η χιονοκάλυψη ήταν αρκετή, αλλά σε χαμηλό επίπεδο, ενώ οι πλαγιές στα αριστερά μας ήταν κατάλευκες με το τοπίο να σε συναρπάζει με το συνδυασμό χιονιού και κατάφυτων εκτάσεων.
Η πορεία μας για δύο ώρες ήταν ανηφορική περνώντας μέσα από κατάφυτες πλαγιές με σχετικά κακοτράχαλο μονοπάτι με σηματικά κομμάτια να είναι σκεπασμένα με χιόνι, σε αρκετά σημεία το πόδι βούλιαζε μέχρι το γόνατο μέσα στο χιόνι, αλλά το κατάλευκο τοπίο μας αποζημίωνε και με το παραπάνω, ενώ και ο καιρός ήταν υπέρ μας αφού είχε αρκετό ήλιο και αραιή συννεφιά κάπου κάπου.
Σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής έβλεπες παντού πευκοδάσος και διάσπαρτα έλατα και το χιόνι βεβαίως φυσικό κυρίαρχο, πεζοπορώντας παράλληλα με το καταπράσινο και ονομαστό φαράγγι της Αγίας Ειρήνης, το δεύτερο σε επισκεψιότητα στην Κρήτη, μετά τη Σαμαριά, ανεβαίνοντας συνεχώς σε υψόμετρο, φτάνοντας περίπου στα 1800 μέτρα.
Κάναμε και μια στάση για ξεκούραση σε ένα ξέφωτο βλέποντας από κάτω το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης με τα ατελείωτα δάση του και τις χιονισμένες Μαδάρες.
Στη συνέχεια προσεγγίσαμε το οροπέδιο της Αχλάδας και την περιοχή Χαλασοπό, όπου υπάρχουν μερικά κουφάρια από κυπαρίσσια, προφανώς θύματα της μητέρας φύσης.
Αφήνοντας πίσω μας το οροπέδιο της Αχλάδας ξαναμπήκαμε σε δασωμένο μονοπάτι, το χιόνι λιγόστεψε σταδιακά και αισθητά, περπατώντας μέσα σε πευκοδάσος παράλληλα και λίγο πιο πάνω από την κατάφυτη με κυπαρίσσια και πρίνους, κοιλάδα Όλισμα για περίπου 40 λεπτά, έως ότου οδηγηθούμε στο διεθνές μονοπάτι Ε4 που περνάει μέσα από την κοιλάδα.
Σε εκείνο το κομμάτι της διαδρομής το πευκοδάσος έδωσε τη θέση του στα τεράστια πλατάνια, νιώθαμε δέος περπατώντας μέσα σε αυτό το υπέροχο τοπίο για περίπου 30 λεπτά και μετά πήραμε το λιθόστρωτο ο θεός να το κάνει μονοπάτι, συνέχεια του Ε4, μέχρι την ιστορική εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης στην περιοχή Κακή Σκάλα.
Εκεί σύμφωνα με την ιστορική παράδοση στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχαν καταφύγει αντάρτες από την περιοχή, κυνηγημένοι από τους ναζί, ο ένας κρατούσε μια εικόνα της Αγίας Αικατερίνης μάλιστα και όλοι μαζί προσευχήθηκαν, ότι αν γλιτώσουν από το γερμανικό κλοιό θα έχτιζαν μια εκκλησία στη θέση αυτή, ενώ έγραψαν και τα ονόματα τους πάνω στην εικόνα.
Σαν από θαύμα οι αντάρτες τη σκαπούλαραν και μετά το τέλος του πολέμου έχτισαν την εκκλησία, ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα ονόματα στην εικόνα.
Η εκκλησία βρίσκετα σε υψόμετρο 930 μέτρων, ο καιρός ήδη είχε χειροτερέψει από ώρα, μας βρήκε μια μικρή χιονόπτωση στο δρόμο πριν φτάσουμε στην εκκλησία και ψιλόβροχο, σταματήσαμε στην Αγία Αικατερίνη για μισάωρη ξεκούραση και λίγο πριν φύγουε για να βγούμε στο δρόμο για το Κουστογέρακο, άρχισε μια μανιώδης καταιγίδα, που δυσκόλεψε την πορεία μας.
Τέλος μπήκαμε στο τελικό κομμάτι της διαδρομής από την Αγία Αικατερίνη για το Κουστογέρακο, μέσα από ένα κακοσυντηρημένο αγροτικό χωματόδρομο, ευτυχώς γιατί αυτή η διαδρομή συμπεριλαμβάνεται στο μονοπάτι Ε4, καλύπτοντας μια απόσταση 3 χιλιομέτρων σε περίπου μια ώρα, κατεβαίνοντας συνέχεια σε υψόμετρο, με τις απέναντι του μονοπατιού πλαγιές να είναι κατάφυτες και τις στροφές ατελείωτες.
Εντέλει φτάσαμε στο Κουστογέρακο μετά από πεντάωρη πεζοπορία, βρεγμένοι σαν τις γάτες, αλλάξαμε με στεγνά ρούχα στα γρήγορα, μπήκαμε στο λεωφορείο και γυρίσαμε πίσω στα Χανιά, γιατί και το μοναδικό καφενείο του χωριού, είχε κλείσει λίγες μέρες νωρίτερα.
Προσωπικά για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία η πεζοπορία στο χιόνι, αφού δεν το είχα επιχειρήσει ποτέ στο παρελθόν και την απόλαυσα δεόντως, παρά το γεγονός ότι έγινα παπί και άρπαξα και ένα μικρό κρύωμα, αλλά τι να κάνουμε, η πεζοπορία είναι η καυλάντα μας.
Παρακάτω δημοσιεύω και αρκετές εικόνες κυρίως από το Σελινιώτικο Γύρο του Ομαλού, όπου σαφώς και κυριαρχεί το χιονισμένο τοπίο.