Την περασμένη Κυριακή 25 Μαρτίου, ανήμερα της εθνικής γιορτής και ενώ τα Χανιά ήταν πνιγμένα στα χημικά και φορτισμένα από τις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων πολιτών, περίπου 30 μέλη και μη του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων πραγματοποιήσαμε πεζοπορία στα Λευκά Όρη και συγκεκριμένα στην Κεραμειανή Μαδάρα.
Ξεκινήσαμε 8.30 το πρωί από τα γραφεία του συλλόγου με ένα μικρό πουλμανάκι και μετά από μια ώρα και πλέον δρόμο γεμάτο στροφές στο άγονο τοπίο των Κεραμειών φτάσαμε στις 9.30, στη θέση Ψυχρό Πηγάδι, μετά τα Κεραμειά, από όπου αρχίσαμε την πεζοπορία μας προς την κορυφή Χαλασέ.
Αρχικά περπατήσαμε για περίπου μια ώρα σε ένα σχετικά ανηφορικό χωματόδρομο, με αμέτρητα κυπαρίσσια να καλύπτουν τις πλαγιές ολόγυρα.
Στην αρχή της διαδρομής συναντήσαμε και το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Μόδεστου, η πορεία μας ήταν συνεχώς ανηφορική με μικρή κλίση σε βατό χωματόδρομο και πάμπολλα κυπαρίσσια τα οποία αποτελούσαν και το αποκλειστικό είδος βλάστησης σε όλη μας ην πορεία.
Όσο ανεβαίναμε άρχισαν να αποκαλύπτονται μπροστά μας οι χιονισμένες κορυφές της Μαδάρας, η θέα προς τον κάμπο των Χανίων άνοιξε διάπλατα, κάνοντας έναν απίστευτο συνδυασμό ομορφιάς.
Κάπου κάπου όσο περπατούσαμε περνούσαμε και από πυκνά στρώμματα χιονιού, όσο το υψόμετρο ανέβαινε και πλησιάζαμε προς τις κατάλευκες κορυφές.
Εντέλει μετά από μια ώρα περπατήματος στο χωματόδρομο αυτό που εξυπηρετεί τους βοσκούς των Κεραμειών, φτάσαμε σε ένα μεγάλο οροπέδιο, όπου βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια το πασίγνωστο στους ορειβάτες μιτάτο του Δημοτάκη στην τοποθεσία Αθυμόλακκος, κάνοντας μια μεγάλη στάση για ξεκούραση, φάγαμε, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με φόντο το χιονισμένο τοπίο και μετά από μισή ώρα περίπου φύγαμε.
Στη συνέχεια αρχίσαμε την ανάβαση μέσα από μια πλαγιά με κακοτράχαλο μονοπάτι, με διάσπαρτες γύρω μας συστάδες από τα κυπαρίσσια και έχοντας ολόγυρά μας τις χιονισμένες βουνοκορφές της Μαδάρας.
Η ανάβαση ήταν σχετικά κουραστική, αλλά ο καιρός υπέροχος, ιδανικός για πεζοπορία σε επικλινές και βραχώδες έδαφος, χωρίς την υπερβολική ζέστη και με πλήρη άπνοια.
Συχνά πυκνά περνούσαμε μέσα από κομμάτια χιονιού και πάγου απλωμένα μέσα στο διακριτό μονοπάτι και ύστερα από μια ώρα και πλέον φτάσαμε σε μια κορυφή απέναντι από τη Χαλασέ, όπου διακρίναμε άνετα όλες τις απέναντι κορυφές και τη βόρεια ακτογραμμή των Χανίων.
Ακολούθως κατεβήκαμε μια επικίνδυνη δασωμένη ρεματιά κάνοντας συνεχώς τραβέρσες, δηλαδή πότε ανεβαίναμε και πότε κατεβαίναμε, αφού ο βαθμός δυσκολίας, κυμαινόταν μιας και δεν υπήρχε ενιαίο μονοπάτι, αλλά επιλέγαμε τα πιο εύκολα σημεία για να περάσουμε, προχωρώντας παράλληλα με την κλίση της πλαγιάς.
Ξεπερνώντας τελικά αυτό το εμπόδιο, υπήρχε πλέον μπροστά μας πλέον μια σύντομη , αλλά κουραστική ανάβαση μέχρι την κορυφή Χαλασέ.
Περίπου στις 12.20 είχαμε φτάσει στην πολυπόθητη κορυφή, όπου είναι τοποθετημένο ένα τσιμεντένιο κολονάκι, όπως άλλωστε σε όλες τις κορυφές.
Από εκεί ψηλά φαίνονταν ξεκάθαρα όλη η βόρεια ακτογραμμή των Χανίων, από το Καστέλι και τον κόλπο της Κισσάμου μέχρι τη Γεωργιούπολη και το Ρέθυμνο,το Ακρωτήρι, το νησάκι Θοδωρού, ο Ψηλορείτης, ο Κουλούκωνας, το Κέδρος, οι Χορεύτρες, οι κορυφές Κριαρικό, Ψαρή, Μαύρη ή Βενιζέλος, Κάστρο, Κόρδα των Λευκών Ορέων, το καταφύγιο του Βόλικα με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του, το φαράγγι του Δικτάμου και όλη η επαρχία του Αποκόρωνα.
Γενικώς η θέα από την κορυφή αυτή απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και είναι εκπληκτική, ειδικότερα προς τις απέναντι χιονισμένες κορφές.
Εκεί πάνω ξεκουραστήκαμε για μια ολόκληρη ώρα, τρώγοντας ότι είχαμε, βγάζοντας φωτογραφίες ατομικές, αλλά και ομαδικές αναμνηστικές από τη φωτογράφο του συλλόγου γύρω από το κολονάκι της κορυφής και με φόντο τα χιόνια.
Μετά από μια ώρα παραμονής στην κορυφή, πήραμε το κατηφορικό και δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί από τη Χαλασέ πίσω στο Ψυχρό Πηγάδι, κάνοντας συνέχεια ζιγκ ζαγκ μέσα από ένα θαμνώδες φρυγανικό τοπίο.
Την ώρα που κατεβαίναμε από πάνω μας πετούσαν 5 άτομα γυπαετών ή κοκκαλάδων όπως ονομάζονται στην Κρήτη (γιατί τρέφονται αποκλειστικά με κόκκαλα ψοφιμιών, αλλά κινδυνεύουν με άμεση εξαφάνιση λόγω της λαθροθηρίας και δηλητηριασμένων δολωμάτων από τους βοσκούς με την Κρήτη να αποτελεί το ύστατο καταφύγιό τους στα Βαλκάνια) και μπορώ να πω ότι το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, μιας και όλο κατέβαιναν προς τα κάτω γιατί είχαν οσφρηστεί κάποιο νεκρό θήραμα και σίγουρα αποτέλεσε μια από τις ομορφότερες στιγμές της εκδρομής.
Τελικά μετα από μισάωρη κατάβαση κατεβήκαμε στο δρόμο και μετά από δεκάλεπτο περπάτημα φτάσαμε στην ταβέρνα Ψυχρό Πηγάδι, όπου όσοι ήθελαν να φάνε, είχε ετοιμαστεί ένα μεγάλο τραπέζι από τους ιδιοκτήτες.
Εγώ προτίμησα να πιω μια μπύρα και ξάπλωσα σε ένα μπεντένι απλαμβάνοντας την υπέροχη θέα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μου.
Η κορυφή Χαλασέ ήταν η πρώτη των Λευκών Ορέων που ανέβηκα, χαμηλή μεν (1221μ), αλλά άγρια και σίγουρα θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες.
Άλλωστε στις Μαδάρες περισσότερες των 50 κορυφών ξεπερνούν τα 2000 μέτρα.
Επόμενη εξόρμηση την Κυριακή των Βαϊων 8 Απριλίου στα Σφακιά και το καταπράσινο Σφακιανό φαράγγι ή Βαρθολομά.
Ήταν μια σχετικά εύκολη πεζοπορία με μικρό βαθμό δυσκολίας, με λίγη ανάβαση σε βουνό και σε αυτό συνετέλεσε ο καλός καιρός.
Ακολουθεί πλήθος εικόνων από την πεζοπορική δραστηριότητα:
Ο Άγιος Μόδεστος στο Ψυχρό Πηγάδι
Ανηφορίζοντας από το Ψυχρό Πηγάδι προς τον Αθυμόλακκο και το μιτάτο του Δημοτάκη
Το εγκαταλελειμένο μιτάτο του Δημοτάκη στη θέση Αθυμόλακκος
Ανεβαίνοντας προς την κορυφή Χαλασέ
Αγναντεύοντας από την κορυφή Χαλασέ
Επιστρέφοντας από την κορυφή προς το Ψυχρό Πηγάδι
Ξεκινήσαμε 8.30 το πρωί από τα γραφεία του συλλόγου με ένα μικρό πουλμανάκι και μετά από μια ώρα και πλέον δρόμο γεμάτο στροφές στο άγονο τοπίο των Κεραμειών φτάσαμε στις 9.30, στη θέση Ψυχρό Πηγάδι, μετά τα Κεραμειά, από όπου αρχίσαμε την πεζοπορία μας προς την κορυφή Χαλασέ.
Αρχικά περπατήσαμε για περίπου μια ώρα σε ένα σχετικά ανηφορικό χωματόδρομο, με αμέτρητα κυπαρίσσια να καλύπτουν τις πλαγιές ολόγυρα.
Στην αρχή της διαδρομής συναντήσαμε και το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Μόδεστου, η πορεία μας ήταν συνεχώς ανηφορική με μικρή κλίση σε βατό χωματόδρομο και πάμπολλα κυπαρίσσια τα οποία αποτελούσαν και το αποκλειστικό είδος βλάστησης σε όλη μας ην πορεία.
Όσο ανεβαίναμε άρχισαν να αποκαλύπτονται μπροστά μας οι χιονισμένες κορυφές της Μαδάρας, η θέα προς τον κάμπο των Χανίων άνοιξε διάπλατα, κάνοντας έναν απίστευτο συνδυασμό ομορφιάς.
Κάπου κάπου όσο περπατούσαμε περνούσαμε και από πυκνά στρώμματα χιονιού, όσο το υψόμετρο ανέβαινε και πλησιάζαμε προς τις κατάλευκες κορυφές.
Εντέλει μετά από μια ώρα περπατήματος στο χωματόδρομο αυτό που εξυπηρετεί τους βοσκούς των Κεραμειών, φτάσαμε σε ένα μεγάλο οροπέδιο, όπου βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια το πασίγνωστο στους ορειβάτες μιτάτο του Δημοτάκη στην τοποθεσία Αθυμόλακκος, κάνοντας μια μεγάλη στάση για ξεκούραση, φάγαμε, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με φόντο το χιονισμένο τοπίο και μετά από μισή ώρα περίπου φύγαμε.
Στη συνέχεια αρχίσαμε την ανάβαση μέσα από μια πλαγιά με κακοτράχαλο μονοπάτι, με διάσπαρτες γύρω μας συστάδες από τα κυπαρίσσια και έχοντας ολόγυρά μας τις χιονισμένες βουνοκορφές της Μαδάρας.
Η ανάβαση ήταν σχετικά κουραστική, αλλά ο καιρός υπέροχος, ιδανικός για πεζοπορία σε επικλινές και βραχώδες έδαφος, χωρίς την υπερβολική ζέστη και με πλήρη άπνοια.
Συχνά πυκνά περνούσαμε μέσα από κομμάτια χιονιού και πάγου απλωμένα μέσα στο διακριτό μονοπάτι και ύστερα από μια ώρα και πλέον φτάσαμε σε μια κορυφή απέναντι από τη Χαλασέ, όπου διακρίναμε άνετα όλες τις απέναντι κορυφές και τη βόρεια ακτογραμμή των Χανίων.
Ακολούθως κατεβήκαμε μια επικίνδυνη δασωμένη ρεματιά κάνοντας συνεχώς τραβέρσες, δηλαδή πότε ανεβαίναμε και πότε κατεβαίναμε, αφού ο βαθμός δυσκολίας, κυμαινόταν μιας και δεν υπήρχε ενιαίο μονοπάτι, αλλά επιλέγαμε τα πιο εύκολα σημεία για να περάσουμε, προχωρώντας παράλληλα με την κλίση της πλαγιάς.
Ξεπερνώντας τελικά αυτό το εμπόδιο, υπήρχε πλέον μπροστά μας πλέον μια σύντομη , αλλά κουραστική ανάβαση μέχρι την κορυφή Χαλασέ.
Περίπου στις 12.20 είχαμε φτάσει στην πολυπόθητη κορυφή, όπου είναι τοποθετημένο ένα τσιμεντένιο κολονάκι, όπως άλλωστε σε όλες τις κορυφές.
Από εκεί ψηλά φαίνονταν ξεκάθαρα όλη η βόρεια ακτογραμμή των Χανίων, από το Καστέλι και τον κόλπο της Κισσάμου μέχρι τη Γεωργιούπολη και το Ρέθυμνο,το Ακρωτήρι, το νησάκι Θοδωρού, ο Ψηλορείτης, ο Κουλούκωνας, το Κέδρος, οι Χορεύτρες, οι κορυφές Κριαρικό, Ψαρή, Μαύρη ή Βενιζέλος, Κάστρο, Κόρδα των Λευκών Ορέων, το καταφύγιο του Βόλικα με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του, το φαράγγι του Δικτάμου και όλη η επαρχία του Αποκόρωνα.
Γενικώς η θέα από την κορυφή αυτή απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και είναι εκπληκτική, ειδικότερα προς τις απέναντι χιονισμένες κορφές.
Εκεί πάνω ξεκουραστήκαμε για μια ολόκληρη ώρα, τρώγοντας ότι είχαμε, βγάζοντας φωτογραφίες ατομικές, αλλά και ομαδικές αναμνηστικές από τη φωτογράφο του συλλόγου γύρω από το κολονάκι της κορυφής και με φόντο τα χιόνια.
Μετά από μια ώρα παραμονής στην κορυφή, πήραμε το κατηφορικό και δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί από τη Χαλασέ πίσω στο Ψυχρό Πηγάδι, κάνοντας συνέχεια ζιγκ ζαγκ μέσα από ένα θαμνώδες φρυγανικό τοπίο.
Την ώρα που κατεβαίναμε από πάνω μας πετούσαν 5 άτομα γυπαετών ή κοκκαλάδων όπως ονομάζονται στην Κρήτη (γιατί τρέφονται αποκλειστικά με κόκκαλα ψοφιμιών, αλλά κινδυνεύουν με άμεση εξαφάνιση λόγω της λαθροθηρίας και δηλητηριασμένων δολωμάτων από τους βοσκούς με την Κρήτη να αποτελεί το ύστατο καταφύγιό τους στα Βαλκάνια) και μπορώ να πω ότι το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, μιας και όλο κατέβαιναν προς τα κάτω γιατί είχαν οσφρηστεί κάποιο νεκρό θήραμα και σίγουρα αποτέλεσε μια από τις ομορφότερες στιγμές της εκδρομής.
Τελικά μετα από μισάωρη κατάβαση κατεβήκαμε στο δρόμο και μετά από δεκάλεπτο περπάτημα φτάσαμε στην ταβέρνα Ψυχρό Πηγάδι, όπου όσοι ήθελαν να φάνε, είχε ετοιμαστεί ένα μεγάλο τραπέζι από τους ιδιοκτήτες.
Εγώ προτίμησα να πιω μια μπύρα και ξάπλωσα σε ένα μπεντένι απλαμβάνοντας την υπέροχη θέα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μου.
Η κορυφή Χαλασέ ήταν η πρώτη των Λευκών Ορέων που ανέβηκα, χαμηλή μεν (1221μ), αλλά άγρια και σίγουρα θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες.
Άλλωστε στις Μαδάρες περισσότερες των 50 κορυφών ξεπερνούν τα 2000 μέτρα.
Επόμενη εξόρμηση την Κυριακή των Βαϊων 8 Απριλίου στα Σφακιά και το καταπράσινο Σφακιανό φαράγγι ή Βαρθολομά.
Ήταν μια σχετικά εύκολη πεζοπορία με μικρό βαθμό δυσκολίας, με λίγη ανάβαση σε βουνό και σε αυτό συνετέλεσε ο καλός καιρός.
Ακολουθεί πλήθος εικόνων από την πεζοπορική δραστηριότητα:
Ο Άγιος Μόδεστος στο Ψυχρό Πηγάδι
Ανηφορίζοντας από το Ψυχρό Πηγάδι προς τον Αθυμόλακκο και το μιτάτο του Δημοτάκη
Το εγκαταλελειμένο μιτάτο του Δημοτάκη στη θέση Αθυμόλακκος
Ανεβαίνοντας προς την κορυφή Χαλασέ
Αγναντεύοντας από την κορυφή Χαλασέ
Επιστρέφοντας από την κορυφή προς το Ψυχρό Πηγάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου