Ξεκινώντας από τα Χανιά λίγο μετά τις 8 το πρωί και περνώνας κατά σειρά τα χωριά Αλικιανός, Σκινές, Χλιαρό, Νέα Ρούματα, Πρασές και Σέμπρωνας, φτάσαμε στην τοποθεσία Πέτρας Σελί στα 800 μέτρα υψόμετρο λίγο έξω από το Σέμπρωνα, όπου ήταν η αφετηρία της πεζοπορίας.
Αρχίσαμε κάπου στις 9.30 την ανάβαση μέσα σε ρέμα για την κορυφογραμμή του όρους Αποπηγάδι και πιο συγκεκριμένα είχαμε ως κατεύθυνση την κορυφή Άγιος Ζήνωνας σε υψόμετρο 1331 μέτρων που αποτελεί και την ψηλότερο σημείο του Αποπηγαδιού.
Για περίπου μισή ώρα, όσο ανεβαίναμε η ανάβαση ήταν αρκετά κοπιαστική με την πλαγιά να είναι αρκετά ανηφορική και με μεγάλη κλίση (30 μοίρες), ενώ η βλάστηση τριγύρω αποτελούνταν κυρίως από πλατάνια και καστανιές, αλλά δυστυχώς τα δέντρα ήταν άφυλλα, πλην όμως έδιναν μια σπάνια ομορφιά στο ημίξηρο και θαμνώδες τοπίο που όπως όλα τα κρητικά βουνάκ και στο Αποπηγάδι συναντάμε την ίδια εικόνα.
Κάποιες φορές κάναμε μικρές στάσεις για μερικές ανάσες γιατί η ανάβαση ήταν κουραστική, ευτυχώς ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και μουντός, αλλά όχι βροχερός.
Όσο όμως ανηφορίζαμε και προσεγγίζαμε το πρώτο κομβικό σημείο της όλης δραστηριότητας, η βλάστηση αραίωνε σημαντικά και η ομίχλη αυξανόταν ραγδαία σε σημείο που κάλυπτε τα πάντα, κάνοντας αδύνατη τη θέα προς τις απέναντι πλαγιές, αλλά και σε ολόκληρο το τοπίο.
Σε μερικά σημεία κατά τη διάρκεια της ανάβασης συναντήσαμμε και κάποιες χιονούρες, δηλαδή μεγάλα και συμπαγή στρώματα πάγου, διάσπαρτα στο βουνό.
Όλοι οι πεζοπόροι βρισκόμασταν αρκετά κοντά μεταξύ μας γιατί υπήρχε ο κίνδυνος κάποιος να χαθεί, ήταν σίγουρο δηλαδή όποιος ξεκολλούσε από τους υπόλοιπους τώρα θα τον ψάχναμε με βάση την πυκνή ομίχλη που επικρατούσε.
Ανεβαίνοντας για περίπου 2 ώρες μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες καταφέραμε κάπου στις 11 να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο του όρους Αποπηγάδι, τον Άγιο Ζήνωνα με το ομώνυμο γραφικό εκκλησάκι, το οποίο καταφέραμε να δούμε όταν πλησιάσαμε αρκετά κοντά λόγω της ομίχλης.
Στο εκκλησάκι παραμείναμε για περίπου μια ώρα όχι μόνο για να ξεκουραστούμε, αλλά και γιατί περιμέναμε 3 άτομα που είχαν μείνει πολύ πίσω και στο τέλος αναγκάστηκαν να γυρίσουν από το χωματόδρομο του Αποπηγαδιού στην Αγία Ειρήνη με τη συνοδεία ενός εθελοντή.
Ο ναός του Αγίου Ζήνωνα βρίσκεται σε φάση αναστήλωσης προφανώς από τον πολιτιστικό σύλλογο του Σέμπρωνα γιατί στο εσωτερικό του βρίσκονταν σκαλωσιές.
Είναι πετρόκτιστος, τα παράθυρα είναι κενά, δεν υπάρχουν εικόνες και τοιχογραφίες και όλα αυτά μαρτυρούν ότι ο ναός αναστηλώνεται.
Από κάτω η θέα προς τα Λευκά Όρη, το Κρητικό και το Λιβυκό πέλαγος και τον κάμπο των Χανίων είναι μαγευτική, αλλά δυστυχώς εξαιτίας της ομίχλης δε βλέπαμε ούτε τη μύτη μας πέρα από τα 10 μέτρα.
Στη συνέχεια αρχίσαμε την κατάβαση προς το χωριό Σπίνα σε μια απότομη ρεματιά που έμοιαζε με κοιλάδα ανάμεσα στις κάθετες πλαγιές του Αποπηγαδιού, στην αρχή μέσα σε πολύ ομίχλη και ανάμεσα σε λειβάδια από αστοιβίδες.
Παράλληλα είδαμε ακόμα μερικές χιονούρες δεξιά και αριστερά του μονοπατιού, το οποίο είναι κακοτράχαλο με αρκετές πέτρες.
Όοσ μειωνόταν το υψόμετρο η ομίχλη διαλύθηκε σταδιακά, το κρύο ήταν ακόμα αρκετό και η βλάστηση πύκνωνε σχηματίζοντας διάσπαρτες συστάδες από πρίνους και κέδρους, χωρίς ωστόσο να λείπει και η θαμνώδης βλάστηση που αποτελούνταν κυρίως από αστοιβίδες, σκυλοκρεμμύδες και αγκάραθους.
Περπατώντας σε αυτό το τέμπο για μια ώρα φτάσαμε σε ένα μεγάλο διάσελο-οροπέδιο, όπου ξεκουραστήκαμε για μερικά λεπτά πριν βαδίσουμε οριστικά για το χωριό Σπίνα σε συνεχώς κατηφορικό και απότομο πολλές φορές έδαφος.
Λίγο πριν την τελειωτική κατάβαση της όλης ρεματιάς μπήκαμε σε ένα πανέμορφο μικρό δάσος από ανθισμένες αμυγδαλιές και αυτή η στιγμή σίγουρα ήταν η πιο ευχάριστη της πεζοπορίας, αποζημιώνοντας μας για την ταλαιπωρία που τραβήξαμε στα παρακείμενα του Αγίου Ζήνωνα υψώματα, με τα υπέροχα χρώματα που έχουν αυτή την εποχή οι ανθισμένες αμυγδαλιές.
Εν τέλει καταλήξαμε σε ένα μικρό και στενό χωματόδρομο που σε καμία περίπτωση όμως δε θα μας οδηγούσε στο χωριό Σπίνα, τουναντίον είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους οι αρχηγοί όταν επικρατούσε η ομίχλη και έτσι βρεθήκαμε λίγο πάνω από το χωριό Σκάφη, πολύ μακριά από τη Σπίνα.
Περπατώντας λίγο στο χωματόδρομο και στη συνέχεια σε ένα ιδιωτικό τσιμεντένιο δρόμο για περίπου ένα μισάωρο φτάσαμε στη Σκάφη, όπου συγκεντρωθήκαμε όλοι και τελικά ακολουθώντας τον αμαξωτό δρόμο φτάσαμε στον Καμπανό.
Εκεί πέρα κάτσαμε για μια ώρα περίπου σε ένα μικρό καφενεδάκι πίνοντας καφέδες και αναψυκτικά και λίγο πριν τις 4 επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά.
Δυστυχώς λόγω της απροσεξίας στην απώλεια του προσανατολισμού από την ομίχλη δεν καταλήξαμε στη Σπίνα, αλλά σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιήσουμε και το τελικό κομμάτι της προγραμματισμένης διαδρομής που ήταν η διάσχιση του φαραγγιού της Καντάνου, μέσω του καλντεριμιού που είχε χτιστεί από τους κατοίκους της Καντάνου τη δεκαετία του 30.
Αυτό σίγουρα θα ήταν το ομορφότερο κομμάτι της πεζοπορίας μας, αφού το φαράγγι είναι πανέμορφο και σπάνιου φυσικού κάλλους.
Ελπίζω κάποια άλλη φορά να περάσω το θρυλικό φαράγγι της Καντάνου, είτε μεμονωμένα, είτε συμμετέχοντας σε εκδρομή του Ορειβατικού.
Σίγουρα ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία η πεζοπορία μέσα στην ομίχλη και την καταχνιά, ευτυχώς δεν έριξε ούτε σταγόνα βροχής, αλλά δεν ενθουσιάστηκα και τόσο από την φυσική ομορφιά του βουνού, παρότι το έχω ξαναπεράσει.
Γενικότερα οι καιρικές συνθήκες στην επαρχία Σελίνου εκείνη την ημέρα ήταν άσχημες με μπόλικη ομίχλη ακόμα και στο δρόμο της επιστροφής για τα Χανιά.
Επόμενο ραντεβού την Κυριακή για την εξόρμηση στο Ρέθυμνο από τη Μονή Βωσάκου ως τη Μονή Χαλέπας στο όρος Κουλούκωνας.
Ανάβαση από τη θέση Πέτρας Σελί προς την κορυφή Άγιος Ζήνωνας
Το ξωκκλήσι του Αγίου Ζήνωνα στα 1331 μέτρα στο ψηλότερο σημείο του Αποπηγαδιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου